Goede vrienden

Good Friends

wees gegroet maria in spaanse tekst

Zaterdagavond ging mijn dochter naar het huis van haar BFF Meg, wat toevallig ook het huis van mijn BFF Hyacinth is. Omdat het productiebedrijf nog steeds op de ranch is om meer Food Network-shows te filmen (we zijn woensdag van deze week klaar!) gingen ze mee naar het huis van Hy omdat ze hoorden dat de kinderen wat zingen gingen doen.

En er is niets televisievriendelijker dan een groep tieners die wat zingen.

Dit is hoe deze vier whippersnappers elkaar kennen: Meg en mijn dochter zijn vrienden voor het leven. Lane (licht haar) komt van een naburige ranch en we kennen zijn familie al jaren. Lane en Meg gaan samen naar de katholieke kerk. Sam (donker haar) woont in een andere stad. Meg ontmoette hem deze zomer op een medisch kamp in O.U. en ze werden BFF's. Ondertussen kennen Lane en Sam elkaar toevallig al uit Boys State. Mijn dochter kent Lane omdat ze allebei een rancher zijn, en mijn dochter heeft Sam leren kennen via Meg, en ze zijn gewoon een leuke kleine groep vrienden.

Hyacinth heeft een geweldig zwembad in haar achtertuin, maar omdat de kinderen geen zin hadden om in hun badpak rond te rennen voor tv-camera's, besloten ze gewoon te gaan zitten en te zingen.

Ze klonken geweldig - ze probeerden verschillende populaire liedjes uit, waarvan ik er nu geen kan noemen omdat ik 44 ben, en de harmonisatie was perfect. Toen vroeg ik om naar de kapel te gaan, zodat ik:

a) Harmoniseer samen met hen

en

b) Breng mijn dochter in verlegenheid.

Ze keken allemaal gewoon... een beetje naar me.

Sam is een hele lieve jongen. Hij geeft kinderen een goede naam!

Lane was erg beleefd en noemde me mevrouw Drummond. Hierdoor voelde ik me oud, maar ik zei niets omdat ik hem niet wilde ontmoedigen om zijn ouderen respect te blijven tonen. Nu voel ik me weer oud omdat ik mezelf zojuist een ouderling noemde.

Ik ben graag in de buurt van tieners. Hoe vaak ik ook doorga en jammer dat ik van baby's hou en baby's wil en aan babyhoofdjes wil ruiken, ik hou echt gewoon van deze tienerfase. Ze zijn op weg om volwassen te worden, maar ze zijn nog steeds ongeremd en gek, maar ze zijn intelligent en in staat om meningen en argumenten te formuleren, maar ze zijn nog steeds kinderen.

Weet je wat ik zo leuk vind aan deze foto? Ik vind het geweldig dat Missy de hond Lane's broekspijp bijt. En Lane is zich daar een beetje van bewust, maar hij is beleefd en blijft glimlachen voor mijn camera, omdat ik zijn oudste ben. Nu voel ik me weer oud. Heel erg bedankt, Laan!

Ach, Missy!

Ik hou van die hond.

Hoe dan ook, de tieners zongen tot in de avond door en staken uiteindelijk de vuurplaats aan toen het donker begon te worden.

Al die tijd, bijna volledig onbewust van de camera's die om hen heen op de loer lagen.

Het is verbazingwekkend hoe gemakkelijk het is om de camera's te vergeten. Het is echt een bizar fenomeen.

(Ze waren zich er ook helemaal niet van bewust dat Megs kleine broertje Patrick en ik hen bespioneerden door Megs slaapkamerraam.)

(Heh heh. Ik ben zo'n leuke moeder!)

(Niet.)

En nadat ze hun laatste nummer hadden gezongen: Group Hug!

Ik herhaal: ik ben helemaal weg van tieners.