De vriendelijke koe

Friendly Cow

Ik hou van gedichten van Robert Louis Stevenson. Mijn moeder las ze me voor toen ik een klein meisje was met sproeten (in tegenstelling tot de grote moeder met sproeten die ik nu ben) en ik onthield ze voor de kick. En vaak, terwijl ik op het platteland woon zoals ik nu woon, herinner ik me af en toe een van de gedichten die ik uit mijn hoofd leerde, en het valt me ​​op hoe toepasselijk ze tegenwoordig zijn op mijn landelijke bestaan.

Zoals deze.

De vriendelijke koe helemaal rood en wit...

Ik heb lief met heel mijn hart.

Ze geeft me room uit alle macht...

Om te eten met appeltaart.

(Van Robert Louis Stevenson's) Een kindertuin met verzen )

En eigenlijk is deze koe helemaal niet rood-wit. Ze is zwart en wit.

En eigenlijk geven onze koeien ons helemaal geen room, laat staan ​​om op onze appeltaartjes te smeren. Ze geven hun melk alleen aan hun kalveren en hun kalveren omdat we geen melkveebedrijf zijn, we zijn een veeboerderij. Als ik naar deze koe zou lopen en zou proberen hem te melken, zou het helemaal niet goed met me gaan. Ik zou ofwel geschopt worden, overreden worden, mijn gevoelens gekwetst krijgen, of al het bovenstaande.

worden vlinders genoemd in de bijbel

En eigenlijk hebben we niet eens zo vaak appeltaartjes hier op de ranch. Over het algemeen hebben we appeltaarten. Soms zijn het traditionele appeltaarten. Soms zijn het platte appeltaarten. Maar appeltaartjes, hoewel we er soms van genieten, zijn zeker meer uitzondering dan regel. Als ik dit gedicht had geschreven, had ik zeker appeltaart gezegd in plaats van appeltaart. Maar dat zou ik niet eens hebben gezegd, want koeien geven ons geen room om mee te eten, of het nu een taart of een taart is.

Maar afgezien daarvan is het gedicht precies goed voor het geld!

Ha.