Marlboro Man Down
We zijn dit weekend naar de Range Roundup geweest. De Range Roundup is de grote ranchrodeo die elk jaar in onze staat wordt gehouden en onze ranch doet al meer dan 25 jaar mee. Ik heb het maar één keer gemist sinds Marlboro Man en ik getrouwd waren, en dat was de tijd dat ik voortijdig ging bevallen en een spoedkeizersnede had vanwege placenta-abruptie.
Ik dacht ik deel het gewoon.
patroonheilige van loterijen
Aan het begin van de rodeo rijden alle teams individueel binnen.
Zucht. Daar is hij.
Zucht. Daar is hij weer.
Oké, afgezien van het feit dat ik echt van de vader van mijn kinderen hou, is er nog een reden waarom ik vandaag doorga en over hem zucht.
Het is omdat ik hem bijna kwijt was!
Oké, ik was hem bijna niet kwijt.
Maar ik zag hem naar beneden gaan. En Marlboro Man gaat nooit naar beneden.
Eerst een beetje achtergrond. Historisch gezien heeft Marlboro Man de spierballen bij de Range Roundup. Een beetje zoals Russell Crowe in L.A. Confidential, die politiechef Dudley belt als hij iemand nodig heeft die tijdens een verhoor in elkaar wordt geslagen. Marlboro Man is sterk als een os en zou een planeet kunnen optillen als hij op mij of een van de kinderen zou landen.
Onnodig te zeggen dat hij me kan overtreffen. Maar hij is waarschijnlijk de enige persoon op aarde die dat kan.
Zo laat op vrijdag was het tijd voor de Wild Horse Race, het laatste evenement van de avond. In de Wild Horse Race moet Cowboy Tim een wild paard draven (het touw van het paard om zijn zadelhoorn vastmaken), terwijl Marlboro Man het paard voldoende stil houdt zodat mijn zwager Tim het kan zadelen en er uiteindelijk mee over de eindstreep.
Dus ergens tussen deze foto...
…en bij deze foto ging er iets mis. Ik kon het natuurlijk alleen door de lens van mijn camera zien en het gebeurde in een fractie van een seconde. Maar het was duidelijk dat het wilde paard de vader van mijn kinderen had geschopt. Ik wist dit omdat ik de kick zag, en ik wist dit ook vanwege de collectieve zucht van alle aanwezigen.
En ook door het feit dat mijn man dubbel op zijn knieën zat.
Hij is thuis nooit dubbelgevouwen en op zijn knieën.
(Vliegtuigfilmreferentie. Sorry.)
Dit was de laatste foto die ik nam, binnen ongeveer vier seconden na de kick. Het was de laatste foto die ik nam, want het was op dit moment - toen ik Marlboro Man weg zag strompelen van de actie - dat ik wist dat hij gewond was. In alle jaren dat ik hem heb zien strijden in de Range Roundup, heb ik hem zien gooien, stampen, slaan en schoppen. Maar ik heb hem nog nooit weg zien struikelen en weggaan. Wel, een keer werd hij zelfs bewusteloos geslagen en hij... nog steeds slaagde erin om het paard vast te houden!
(Grapje over dat laatste deel. Ik wilde gewoon zien of je oplette.)
Dus dit is wat er daarna gebeurde: ik verloor alle besef van wat er in de race aan de hand was. Ons team ging door, want dat is wat teams doen: ze eindigen, wat er ook gebeurt. Maar ze hadden midden in de arena kunnen stoppen en de Hokey Pokey met het wilde paard kunnen doen en ik zou het nooit hebben geweten. Ik kon alleen maar kijken hoe Marlboro Man opnieuw struikelde en weer op zijn knieën zonk. Mijn dochters, links van mij, grepen mijn arm vast. Laten we hem gaan controleren! ze huilden. Maar ik ken mijn man genoeg om te weten dat hij in deze situatie niets liever zou willen dan opgaan in het houtwerk, niet dat de drie vrouwen in zijn leven aan zijn zijde komen, krijsen BENT U OK? en mond-op-mondbeademing uitvoeren terwijl u gebloemde tunieken en lipgloss draagt. Cowboys lijden liever in een vacuüm om dan kort daarna weer te verschijnen alsof er nooit iets is gebeurd.
Niet dat ik had kunnen gaan, zelfs als ik dat had gewild. De aanblik van mijn geliefde die struikelde en zo'n duidelijke pijn had, had ervoor gezorgd dat ik me niet meer kon bewegen.
Ik keek toe hoe een van de jongens aan de zijlijn Marlboro Man uit het grootste deel van de arena hielp naar een veilige plek achter een hek, en daarna zag ik alleen zijn Wranglers. Tegen die tijd was de Wild Horse Race afgelopen en rende mijn zwager Tim naar hem toe om te kijken hoe het met hem ging. Marlboro Man zag er nog steeds uit alsof hij het moeilijk had en mijn vriendin Julie, die rechts van mij zat, zei: Oh boy, Ree. Hij is gewond.
Julie zegt thuis nooit 'hij is gewond'.
Toen ging ik daarheen. Ik moest de hele lengte van de arena lopen, en het was de langste wandeling van mijn leven. Ik stelde me allerlei gruwelijke scenario's voor en wist niet wat ik zou zien als ik daar aankwam. Ik herinnerde me onze eerste date en onze eerste kus en onze eerste actiefilm en onze eerste John Wayne-film en onze eerste Gene Hackman-film en onze trouwdag en alle dingen die we hebben gedaan en gezegd en meegemaakt in de jaren die we zijn geweest getrouwd. En het was de eerste keer dat ik ooit de volgende gedachte had:
Mijn hele leven is dit gezin, en het werkt niet zonder hem!
(Jerry Maguire-filmreferentie. Sorry.)
Tegen de tijd dat ik aan het einde van de arena kwam, keek ik naar beneden en zag Marlboro Man. Een cowboy van een ander concurrerend team sloeg hem op de rug en Marlboro Man lachte. Hij had geen kleur in zijn huid, hij zag er een beetje geschud uit, hij leek een beetje door de wringer gehaald en getikt, maar hij lachte. Het bleek dat het wilde paard mijn man in de buik had geschopt en elk grammetje wind uit hem had geslagen. Het is duidelijk dat een cowboy door elke vorm van pijn kan duwen en strijden... maar niet als hij geen zuurstof heeft.
Op dat moment slaakte ik een zucht van verlichting en liep terug naar mijn stoel.
wat betekent het getal 40 in de numerologie?
Toen viel ik flauw en moest er een ambulance komen.
(Niet echt op dat laatste deel. Ik wilde gewoon zien of je oplette.)
Blij dat de volgende Range Roundup over 363 dagen is,
Pionier Vrouw
