Ondertussen, Terug op de Ranch...

Meanwhile Back Ranch

We zijn gisteravond allemaal teruggekomen van onze familievakantie. Voordat we Salina, Kansas bereikten, hadden Marlboro Man en ik een weddenschap afgesloten over hoe laat we onze woning zouden binnenrijden nadat een van de kinderen had gevraagd hoe laat we thuis zouden zijn. Ik zei dat we om vijf uur thuis zouden zijn, zeker vijf, en Marlboro Man zei van niet - het zou eerder zes uur zijn. Ik zei: laten we erop wedden, en als ik win, krijg ik een varken en een mopshond.

De kinderen keken naar Milo en Otis op de achterbank. Ik laat het me beïnvloeden.

Blijkt dat we thuis waren om 5:22 op de neus. Ik had meer gelijk dan Marlboro Man had gehad, maar aangezien ik om vijf uur had aangegeven, op elk moment na vijf was een totale no-go op de afdeling mopsen en varkens. Dus nu moet ik vandaag besteden aan het schrapen van de gedroogde mest uit de paardentrailer van Marlboro Man!

Grapje. Dat was geen onderdeel van de weddenschap.

(Godzijdank.)

noveen tot heilige familie

Terwijl we weg waren, stuurde Amy, de vrouw van Cowboy Chris, mijn zwager Tim deze foto's van een van onze bulkvoeders in het gebied van de ranch waar ze wonen. Het was geladen met 25 ton voer, en toen de grond na een langverwachte regen vorige week neerzakte, viel het gewicht van het voer de hele tank op de grond. De bovenkant van de tank bukte toen hij de grond raakte en is nu geschiedenis, dus nadat Chris klaar is met het laden van al het voer (met een tractor, let wel - niet door onder de tank te rijden en aan een hendel te trekken zoals normaal) en te voeren het eruit (niet door een schakelaar over te halen vanuit de binnenkant van zijn voerwagen, let wel, maar door het met een schop van de achterkant van zijn pick-up af te geven), zullen we op deze plek een geheel nieuwe bulktank moeten plaatsen.

Ach, veeteelt. Er is nooit een saai moment.

Maar zoals ik altijd heb gezegd, het heeft geen zin om te huilen om gemorst veevoer.