De beste jaren van ons leven

Best Years Our Lives

Door Mark Spearman.

wanneer is de maïskolf klaar met koken?

Aan het begin van een recent woon-werkverkeer komt mijn autoradio tot leven met een scherp debat over oorlogsveteranen die terugkeren uit Irak. Hoe en wanneer zullen zij worden geëerd voor hun dienst? New York City, zo wordt opgemerkt, heeft een traditie van tickertape-parades voor onze gevierde helden, zelfs sportteams, meest recentelijk de Super Bowl-winnende NY Giants. Toch is er geen greintje confetti uitgestrooid voor soldaten van deze oorlog. Waar is hun parade?

Men is van mening dat elk officieel welkom moet wachten tot iedereen thuis is, zeker ook degenen in Afghanistan. Er zijn mensen van goede trouw aan beide kanten van dit gesprek, maar het brengt een groter probleem aan het licht waar Amerika al lang mee worstelt: hoe zijn krijgers welkom te heten, en nog belangrijker, hoe hen te helpen zich aan te passen aan het leven daarna.

Een film waar ik al jaren van hou, werpt een onwrikbare blik op deze vraag. Opmerkelijk voor zijn tijd en de onze, The Best Years of Our Lives is, door vrijwel elke definitie, een geweldige film.

Inherent aan de problemen die in deze film worden onderzocht, is dat de persoonlijke opofferingen van oorlog meer zijn dan we kunnen bedenken. We hebben onze woorden, onze standbeelden en gedenktekens, en ja, soms, parades. Maar ze zijn als wetenschappelijke notatie, iets verheven tot de kracht van iets anders. abstracties. Coëfficiënt en exponent, symbolen om een ​​waarheid te vertegenwoordigen met een omvang die ons te boven gaat.

The Best Years of Our Lives volgt Army Sergeant Al Stephenson (de grote Fredric March), Air Corps Captain Fred Derry (de zwaar onderschatte Dana Andrews) en Navy Seaman Homer Parrish (film first-timer Harold Russell) die terugkeren naar hun fictieve geboorteplaats in het Midwesten van Boone City na de Tweede Wereldoorlog.

Het zijn vreemden die allemaal op dezelfde B-17 naar huis liften. Al, zo zullen we leren, is pelotonssergeant, een paar eeuwen weg van huis, moe van te veel vijandelijk vuur op te veel stranden. Fred bezoekt, in frequente nachtmerries, de onvoorspelbare oorlogsmist tijdens bombardementen boven Europa.

Homer, eenmalige held van het Jackson High-voetbalteam, heeft beide handen verloren; ze werden weggebrand toen zijn vliegdekschip in de Stille Oceaan ten onder ging.

Alle drie zijn ze bang om terug te keren naar vrouwen, vriendinnen en families, maar niemand meer dan Homer, die verloofd is met de mooie middelbare schoolliefde Wilma, letterlijk het buurmeisje.

Voor zijn nieuwe vrienden pronkt hij met de protheses die hij nu voor handen heeft. Ik kan telefoons bellen, ik kan autorijden, ik kan zelfs stuivers in de jukebox doen. Ik ben in orde, maar... nou, zie je, ik heb een meisje.

Wilma is nog maar een kind. Ze heeft nog nooit zoiets als deze haken gezien.

De drie delen een taxi vanaf het vliegveld. Ze verwonderen zich over hoeveel hun stad is veranderd. Homer merkt dat de saloon van zijn oom Butch een sjieke nieuwe neonreclame heeft. Beste joint in de stad, zegt hij.

De taxi rijdt een rustige, lommerrijke straat met keurig gemaaid gazons in en stopt voor het huis van Homer. Zijn ouders en zusje wachten op hem. Wilma is ook thuis. Nu nerveuzer dan ooit, wacht hij op tijd.

Hé, wat als we allemaal teruggaan naar Butch's huis en eerst een paar drankjes drinken, en dan gaan we allemaal naar huis.

Al raakt zachtjes de arm van de jongen aan en reikt dan naar de deurklink. Je bent nu thuis, jongen.

Ik daag iedereen uit om nog een 65 jaar oude film te vinden die op zoveel niveaus standhoudt. Het is authentiek en tijdloos. Ik zou er elke week naar kunnen kijken en het nooit beu worden.

Dus ik dwaal even af ​​voor een klacht. De beste jaren van ons leven is nummer 37 op de 100 beste films aller tijden van het American Film Institute. Toen het in 1946 werd uitgebracht, was het de best scorende film sinds Gone with the Wind. Winnaar van acht Academy Awards, waaronder die voor beste film. Twee van die Oscars gingen naar Russell, die geen acteur was. Hij was een veteraan die de dag na Pearl Harbor in dienst trad, diende in de 13e Airborne en zijn handen verloor bij een explosie.

Ondanks de statuur van deze film, hebben de grote videotheekketens hem niet eens in voorraad. Er is geen Blockbuster-winkel in Amerika die een exemplaar heeft. U vindt er geen te koop bij Barnes and Noble of Best Buy. Ik kon het tenminste niet. Het kan niet worden gedownload van iTunes of Amazon on Demand.

Ik wilde het nog een keer zien, maar heb de dvd niet. Ik heb eindelijk een exemplaar gevonden waar ik eerst had moeten kijken, een onafhankelijke videotheek in mijn buurt. Een pluim voor jou, Silver Screen Video van Oakland, Californië, op Grand Avenue tussen Wildwood en Weldon. (Je kunt het ook bestellen bij Netflix of ernaar kijken op Turner Classic Movies).

Afgezien van geweldig schrijven (Pulitzer en Oscar-winnaar Robert Sherwood), een cast van topkwaliteit (waaronder Myrna Loy, Teresa Wright en Virginia Mayo), is The Best Years of Our Lives gewoonweg prachtig om naar te kijken. Regisseur William Wyler (van Dodsworth, Mrs. Miniver en later Roman Holiday en Ben-Hur) werkte samen met de cameraman van Citizen Kane om Best Years of Our Lives een meer naturalistische look en feel te geven dan andere films uit die tijd.

Een Oscar werd toegekend voor zijn subtiele en aangrijpende score. Het haalde uit It's a Wonderful Life voor Beste Film. Fredric March werd verkozen boven Laurence Olivier voor Beste Acteur. Wyler werd terecht beste regisseur. Naast de onderscheidingen voor mannelijke bijrol, ontving Russell een speciale Oscar als erkenning voor de hoop die hij medeveteranen had gebracht met zijn oprechte en bestudeerde beurt als Homer Parrish.

Het is ook een zeer moedige film.

We hebben de neiging om naar de Tweede Wereldoorlog te kijken als degene die we goed hadden. Veteranen werden alom gerespecteerd en geëerd. Maar deze film getuigt van het feit dat er altijd mensen zijn, door onwetendheid of erger, die zulke overgangen moeilijk maken.

Wilma's vader houdt een betuttelende lezing over veteranen die goede verzekeringsverkopers zijn. Je weet wel, mannen die een of andere handicap hebben gehad. Over een paar maanden zijn er niet dezelfde kansen als vandaag.

Een snauwende assistent-manager bij de drogisterij klaagt dat militairen alle goede banen zullen stelen. Bij de Cornbelt Loan & Trust, waar Al vice-president is, is de officieuze baas, de heer Milton, gefrustreerd over de risico's van leningen aan kleine bedrijven voor terugkerende GI's.

De film werpt zelfs een blik op de isolationisten en antisemieten. We laten ons de rivier af verkopen, vertelt een vreemdeling aan de frisdrankbalie tegen Homer. We werden in de oorlog geduwd. De Duitsers en de Jappen hadden niets tegen ons. Ze wilden gewoon de Limies en de Reds bevechten... We vochten tegen de verkeerde mensen, dat is alles.

Deze film speelt zich af in een tijdsperiode die mij al lang fascineert. De oorlog kostte veel geld. Daarna was er verdriet om de verlorenen, maar het leek weer mogelijk.

50 engel nummer betekenis

Mijn connectie met dit tijdperk kan geworteld zijn in een film geproduceerd door het Amerikaanse ministerie van Oorlog, of misschien het Rode Kruis, gefilmd in mijn woonplaats. De huizen, winkels en straten van Mount Vernon, Ohio, vormden het decor voor een inleiding over het leven in het hart van Amerika. In korte tijd arriveerden honderdduizenden oorlogsbruiden, uit meer dan 50 landen, in de VS. De film was bedoeld om dergelijke vrouwen kennis te laten maken met de taken van het managen van een huishouden in het Midwesten van de jaren veertig. Toen ik een kind was, lieten leraren het zien op de basisscholen in de stad. Ik herinner me een scène waarin een slungelige winkelbediende met naar achter gekamd haar een van die bezemsteelachtige gereedschappen behendig manipuleert om meel van een bovenste plank te halen en het vervolgens aan een glimlachende huisvrouw presenteert.

Ik heb deze vintage instructiefilm niet meer gezien sinds ik acht jaar oud was en ik kon er geen spoor van vinden op internet of iemand anders die het zich herinnert, en ik begin te denken dat ik het me verbeeld. Maar een telefoontje naar meneer Gibson van de historische gemeente bevestigt het tegendeel. En voor details die hij niet kan geven, word ik doorverwezen naar de deskundige mevrouw Wacker, bibliothecaris van de referentiedesk, die, naar ik weet door de bibliotheek, volgende week zal zijn. Gewoon zodat je het weet.

In het naoorlogse Boone City zijn de drie terugkerende soldaten vreemden als we ze ontmoeten. Maar terwijl elk probeert een nieuw leven op te bouwen, raken hun verhalen met elkaar verbonden, verweven. Fred keert terug naar de vrouw met wie hij slechts een maand was getrouwd voordat hij vertrok. Ze blijkt oppervlakkig en ontrouw, en is minder dan geslagen met burger Fred, zonder onstuimige uniform.

Fred wordt verliefd op Al's dochter Peggy, en zij op hem. Al voelt zich gedwongen om deze ontluikende, ongeoorloofde romance te verbreken. Het wordt ingewikkeld.

Ondanks wat op het eerste gezicht chaos lijkt, beginnen hun levens veelbelovend te worden voor een nieuw begin. De onderliggende boodschap is dat we allemaal zoveel meer zijn dan onze trieste verhalen.

Maar terug naar het radioprogramma in mijn auto. Het debat gaat verder. Een luisteraar belt, een man uit Tennessee, een veteraan die gewond is geraakt in Afghanistan. Hij zegt dat zijn vrouw ook is ingezet in Irak. Ze is nooit thuisgekomen.

Hij wil dat de man van het Pentagon en de anderen in de radioshow begrijpen dat parades niet het punt zijn. Hij zegt dat veteranen gewoon willen weten dat mensen om hun service geven, de dingen die ze deden, wat ze zagen, wat ze verloren.

De man herinnert zich de laatste reis naar huis. Hij zegt dat groepen reizigers het uniform zouden opmerken. Ze zouden applaudisseren of hem de hand willen schudden.

Er is heel veel pijn geweest. En ik heb geen parade nodig om je te bedanken. Alleen al het zien dat mensen om me geven als ik uit dat vliegtuig stap, is genoeg voor mij.

Die bescheiden verwachtingen deden denken aan de eerste momenten van de film, in de neus van de B-17 op weg naar Boone City, terwijl Al en Fred de nacht in kijken en zich voorbereiden om de levens die ze achterlieten terug te winnen. Fred vertrouwt hem toe dat hij alleen een goede baan, een milde toekomst en een huisje nodig heeft.

Al denkt daar even over na.

Nou, ik zou zeggen dat is niet te veel gevraagd.