Over My College Survival Guide

About My College Survival Guide

Ten eerste, met betrekking tot mijn extreme paranoia zoals weerspiegeld in de College Survival Guide die ik gisteren publiceerde, dacht ik dat ik je een link naar een kort verhaal zou geven. Sommigen van jullie hebben het al eerder gelezen.

Wat mij ooit is overkomen

In ieder geval kan het je een beetje context geven waarom ik de behoefte voelde om mijn jonge en idealistische achttienjarige zus bang te maken om nooit naar de badkamer te gaan, de was te doen of ergens heen te gaan.

99 engel nummer tweelingvlam

Vervolgens zijn hier een paar pagina's die ik gisteren niet heb gepost. Bedankt dat je van me houdt in deze verwarrende tijd.

Dit was de baby van een van onze goede familievrienden. Ik stopte het tussen de pagina's met waarschuwingen om niet te hard te feesten in een poging Betsy te herinneren aan onschuld en zuiverheid.

Dit is Jean, de zeer mooie en charmante moeder van Betsy's beste jeugdvriend, en elk woord dat uit haar mond komt is een lieflijk zonnelied. Ik besloot dat ze in het boek moest staan, en dat ze mijn zus moest vertellen dat ze hard moest feesten.

spirituele betekenis van spinnen in de bijbel

Ik was een aardig stelletje inconsistentie, nietwaar?

Ik was emotioneel niet klaar om deze foto gisteren te plaatsen, omdat ik niet zeker wist dat iemand het vreemde fenomeen zou begrijpen dat optreedt bij naaste familieleden, waarbij ze notities aan elkaar schrijven en woorden in de mond van hun hond stoppen.

Of dat je zou begrijpen dat we Puggy Sue Clark hebben gebeld.

Of dat Puggy Sue/Clark een diepe spleet boven haar neus had die we liefdevol haar azijnvlek noemden omdat het... nou ja... naar azijn rook.

Serieuze azijn.

Of dat we het graag hadden over de azijnplek. Veel.

Weet je, dit zijn de dingen die in elk gezin achter gesloten deuren gebeuren waar mensen nooit over praten.

pionier vrouw zoete aardappel ovenschotel recept

Ik ben hier om over hen te praten.

Vragen en antwoorden over quizspellen uit de jaren 90

Ik eindigde het boek met het verzoek aan mijn zus om voor mijn onderbrekingen te zorgen.

Ik heb deze onderbrekingen ooit gehad, zie je. Het waren Levi's. Het waren knopenvliegen. Ze waren vervaagd en zacht en soepel.

Ze waren van mij.

Toen vroeg Betsy me of ze ze mocht lenen voor haar eerste semester van de universiteit. Ze had al vaak tevergeefs geprobeerd ze uit mijn greep te krijgen, maar ik had ze altijd bewaakt, net zoals ik Betsy had gesmeekt om haar cd's te bewaken (zie de post van gisteren). De onderbrekingen betekenden zoveel voor mij.

Maar toen ze de universiteitshoek toevoegde, stemde ik toe. Als ik ooit genereus wilde zijn met mijn onderbrekingen, was het toen mijn kleine zusje de wereld in ging om een ​​nieuwe fase in haar leven te beginnen. Ze zou voor ze zorgen, dacht ik, ze wist hoe belangrijk ze waren voor mijn emotionele gezondheid.

Ik zou mijn cutoffs nooit meer zien. Een van haar pothead, gefrituurde courgette-etende, solo was-doende vrienden heeft waarschijnlijk een van hun pot-marihuana-paddenstoelen-drugs op hen laten vallen en ze aan gruzelementen verbrand.

Dat is tenminste hoe het lot van mijn cutoffs zich altijd in mijn hoofd afspeelt.