Monday Morning Cow
Ik realiseer me dat ik de laatste tijd zo ongeveer overboord ben gegaan met de dierenvergelijkingen.
Er was een koe, met haar magere poten en haar niet-magere middel. Ik had betrekking. Ik had zo veel met elkaar te maken.
Er was een zogende hond, met haar hangende spenen en haar berusting in het leven dat ze voor zichzelf had uitgehouwen. Ik had zo'n intense band met haar, dat ik mijn melk echt voelde binnenkomen.
(Heten ze spenen als ze op een hond zitten? Ik woon al dertien jaar op het platteland en schaam me om te zeggen dat ik het antwoord hierop niet weet.)
Hoe dan ook, het spijt me. Het spijt me voor alles.
Maar ik ben ZO deze koe vanmorgen.
Natte neus, maar niet van goede gezondheid. Van tijdelijk aangetaste gezondheid. Van post-neusdruppel. Van aandoeningen van de bovenste luchtwegen. Van de kroep, wat dat ook is.
Echt een slechte pony. Mijn pony komt plotseling in opstand; het organiseren van dagelijkse protesten.
(Ik ga NIET de wereldmuts typen. Dat doe ik niet.)
Zwarte ogen, maar niet van natuurlijke aftekeningen. Van mascara. Zwart. Veel van dat. Van het niet afdoen van gisteravond. Vertel het niet aan Mary Kay of Bobbie Brown. Ik realiseer me dat ze dit allebei als een doodzonde zouden beschouwen.
Zwarte stip op mijn gezicht, maar geen vlek. Een mol. EEN SCHOONHEIDSMARK, DANG-IT! Het is er al sinds ik een klein meisje was. Het is een beetje Cindy Crawford-achtig ... alleen is het rechts van mijn neus, niet recht boven mijn wulpse, perfecte lippen. Oh wacht. Die lippen zijn van Cindy, niet van mij. Ik heb geen voluptueuze lippen. Ik moet ze bijten als ik wil dat ze opzwellen. En ik ben niet bang om het te doen.
En ik heb nooit op mijn mol gelet. Ik vind de acht haren die eruit groeien niet eens erg. Soms vlecht ik ze.
Omdat ik altijd heb geloofd:
Als het leven je citroenen geeft, maak je limonade.
En als er haren uit je moedervlek groeien, vlecht je.
Gelukkige maandag!
Pionier Vrouw
