Junk My Trunk
(Foto: februari 2013)
We zijn gisteren begonnen aan onze Griswold Family Vacation in Colorado. We komen hier één keer per jaar met mijn zwager Tim, Missy en hun kinderen, en om te zeggen dat ik deze tijd koester die we als gezin allemaal samen hebben, is het understatement van de eeuw, het jaar, het decennium en het millennium. En week.
Gisteren ging ik skiën. Om te zeggen dat ik geen sterke skiër ben, is het understatement van de eeuw, het jaar, het decennium en het millennium. En week. Maar daar vertel ik je alles over in een aparte post.
Waar ik jullie vandaag over wil vertellen is mijn broek. Gisterochtend, toen ik mijn thermisch ondergoed aantrok (ik moest dit jaar een nieuwe thermische broek kopen omdat ik mijn oude verloren was) en dezelfde zwarte stretchy skibroek aantrok die ik elk jaar draag, merkte ik dat mijn ski broek voelde merkbaar strakker aan. Ik was enigszins verbaasd over deze ontwikkeling, omdat ik me niet herinnerde dat ze vorig jaar zo strak zaten, en ik ben een paar kilo lichter dan een jaar geleden. En daarnaast heb ik mijn Jillian Michaels-dvd gebruikt, godverdomme.
Maar strakke skibroek of niet, ik moest mijn hoofd erbij houden. Ik kwam tenslotte naar Colorado om mezelf te pushen. Om mezelf uit te dagen om nieuwe skihoogten te bereiken. Om voor mij naar nieuwe en onbekende grond te vliegen. Om moedig te gaan waar geen roodharige moeder van vier is geweest!
Om koste wat kost te voorkomen dat je op de konijnenhellingen valt.
Dus eigenlijk zat mijn skibroek strakker. En terwijl ik mijn best deed om het te negeren, terwijl ik door de stad naar de skilift liep, ving ik een glimp op van mijn spiegelbeeld in een van de etalages en merkte dat mijn broek niet alleen strakker aanvoelde, maar dat mijn billen er ook uitzagen... nou ja, groter. Oké, dacht ik weer. Dit is interessant. Het is ook niet grappig. Mijn toch al niet-kleine billen waren ineens merkbaar niet-kleiner. En het was niet de typische, ik kijk faaaaaaat! soort observatie die wij vrouwen soms geneigd zijn te maken. Mijn bodem was, empirisch, groter. Er was niet omheen te draaien.
Maar in plaats van me te laten ontmoedigen of boos te worden op Jillian, snauwde ik gewoon, liet ik een kleine maar gewelddadige Grrrr horen... en beloofde mezelf om niet meer langs etalages te lopen. Toen zette ik het uit mijn hoofd, stapte op de skilift en keek uit naar een ochtend berglucht.
Ik heb ongeveer vijf uur geskied, in die tijd heb ik geen snelheidsrecord (of andere records) gebroken. Toen strompelde ik terug naar onze kamer, waar ik gromde en kreunde terwijl ik mijn skikleding uittrok.
Toen ik mijn skibroek uitdeed, had ik nog steeds mijn thermische broek aan... en toen ik de skibroek op de badkamervloer liet vallen, merkte ik - tot mijn aanvankelijke verwarring - dat er een tweede thermische broek in was opgerold. Ik stak mijn hand uit, trok ze uit mijn skibroek en bekeek ze alsof ze een soort buitenaards overblijfsel waren. Toen werd het allemaal duidelijk: het tweede paar thermische broeken moet vorig jaar in de skibroek zijn vastgelopen toen ik alle skispullen opvouwde en inpakte, en, verbazingwekkend genoeg, kon ik gisteren mijn skibroek aandoen, ski vijf uur rond - om nog maar te zwijgen van een klein handjevol pauzes in de badkamer - zonder ze ooit op te merken.
Ik was zowel opgelucht als verontrust.
En opgelucht.
Maar vooral verontrust.
Hoe dan ook, ik wilde dit vanmorgen met jullie delen.
Veel liefde,
Pionier Vrouw
