Dus ik ging afgelopen weekend naar een conferentie.

I Went Conference Last Weekend

heilige lorenzo ruiz gebed

Ik heb er niet veel over gesproken voordat ik ging, omdat ik niet het bulderende gelach van al mijn lezers wilde horen weergalmen over de vruchtbare vlakte. ' EEN CONFERENTIE? U? Hahahahahahaha! Maar ... je bent een LANDBOUWVROUW die VIER KINDEREN grootbrengt in het midden van NERGENS! Wat zou je eventueel te vertellen hebben op een CONFERENTIE? HA! HOE! HEE! HA! Ha. Ha. Ho '

En je zou gelijk hebben. Het is bijna elf jaar geleden dat ik was tussen de Engelsen — tussen mensen, groepen, bijeenkomsten. Ik hobbel niet, hang niet, vermeng me niet en wrijf niet over ellebogen, en soms denk ik dat ik vergeten ben hoe. En ik wist hier een beetje vanaf organisatie maar was niet echt van plan om de conferentie bij te wonen totdat de coördinator van het evenement me vroeg om een ​​van de sprekers te zijn.

Dit zorgde er in eerste instantie voor dat ik de conferentie zelfs wilde bijwonen minder om talloze redenen, waaronder mijn pathologische angst om in het openbaar te spreken, mijn pathologische gebrek aan verlangen om mijn huis te verlaten en mijn pathologie in het algemeen. Maar toen vertelden ze me niet alleen dat de conferentie zou worden gehouden in Chicago, mijn favoriete stad ter wereld, maar dat mijn onderwerp 'The Art of Storytelling' zou zijn, mogelijk het enige aspect van bloggen waarvan ik eigenlijk een beetje weet beetje.

Ik nam een ​​paar dagen de tijd om erover na te denken en te zoeken naar een dwingende reden om niet naar de conferentie te gaan, maar het enige wat ik kon bedenken was a) ik zou vier hele dagen missen om mijn duim in de veilige cocon te zuigen van mijn huis, of b) een natuurramp mijn huis zou treffen als ik wegging. Marlboro Man en ik kwamen uiteindelijk tot de conclusie dat geen van beide redenen geldig of zelfs maar gezond of bijzonder normaal was, dus begon ik plannen te maken om aanwezig te zijn.

Ik besloot mijn meisjes mee te nemen; op die manier, bij een ramp deed ons huis zou aanvallen terwijl ik weg was, zou het maar de helft van mijn familie uitschakelen. Dit zijn gedachten die door mijn hoofd gaan. Ik nodigde mijn moeder uit om mee te gaan; op die manier hoefde ik mijn meisjes niet alleen en bevend in de hotelkamer achter te laten terwijl ik mijn conferentietaken vervulde. Ik moest altijd in een papieren zak ademen als ik me voorstelde om voor een kamer vol vrouwen en hun laptops te zitten, maar elke keer dat de stress te groot werd, trok ik een paar wenkbrauwen en de daaropvolgende pijn zou me afleiden.

Mijn weekend in Chicago eindigde gewoon deining. Ik heb een geweldige tijd gehad bij de onderdelen van de conferentie die ik bijwoonde en ik ontmoette een aantal mensen die veel, veel creatiever, gemotiveerder en modieuzer waren dan ik. Tijdens het diner met Lea , at ik gefrituurde calamares die me later zou achtervolgen. Ik deelde die avond een taxi met Leah, Kerflop en Oh Mijn Stinkende Heck en ik wist niet hoe ik me moest gedragen, dus begon ik te zingen dit naar de taxichauffeur.

raphael de engel van genezing

Foto met dank aan heide .

De drie vrouwen lachten en ik hield echt van de manier waarop dat voelde, dus besloot ik te boeren. Maar in plaats van te blijven lachen, schreeuwden ze en begonnen ze verwoed hun ramen naar beneden te rollen omdat het blijkbaar naar gefrituurde calamares en slokdarm rook. Dit maakte me absoluut, positief, totaal en volledig geschokt, aangezien het mijn ergste nachtmerrie is om geassocieerd te worden met een slechte geur van welke aard dan ook, en ik bracht de rest van de avond door met overvloedige excuses en smeekte de drie om niet over de hele smerige geur te schrijven. rommel op hun websites.

Ik ben vergeten hoe ik met mensen om moet gaan.

ik heb ook ontmoet Georgië , van wie ik denk dat ik hou, maar ik ben een getrouwde vrouw. Toen was er Gabriëlle , wiens website zo mooi en mooi en schoon is, zou ik in paniek raken als ze zei dat ze naar mijn huis zou komen uit angst dat ze zou openen in een van mijn zeventig rommelladen. En ik ontmoette een panel van foodbloggers, Shuna , Kalyn , Alanna , en Susan, wiens website, Vetvrije veganistische keuken , zorgde ervoor dat ik haar echt niet wilde vertellen wat we doen voor de kost hier op de ranch. Maar ik deed het toch en ze belde de beveiliging niet, dus alles was in orde.

Het beste van weggaan is echter (denk ik) thuiskomen. Deze week zijn we elke ochtend om 4.30 uur opgestaan ​​en hebben we de hele ochtend vee gewerkt; dan hebben we elke middag hooi getransporteerd. De was is bergachtig en het vuil is overal. Ik ben elke avond terug in de duimzuigmodus en de warme tenen van Marlboro Man raken de mijne terwijl we slapen.

22222 nummer betekenis:

Er zal nooit een plek zijn zoals thuis.