Een kerstverhaal

Christmas Story

Toen Marlboro Man me vorige week laat op de luchthaven ophaalde, was dit het eerste wat ik zag toen we door ons stadje reden. Ik was meteen overweldigd door blijdschap dat ik thuis was. Ik was meer dan zes weken op reis, stopte in stad na stad en leefde uit een koffer. En hier was ik dan, in het comfort en de vertrouwdheid van ons prachtige stadje. Vergeet de stad , dacht ik bij mezelf, tevreden glimlachend. Beter dan dit wordt het niet .

waar room van tandsteen mee te vervangen?

Het was hier dat ik een grote, hoorbare zucht slaakte. Oh… Het is me gelukt, bijna fluisterend. Het is Kerstmis! Tranen wellen op in mijn ogen.

Dat is het moment waarop Marlboro Man zijn hand uitstak en liefdevol over mijn arm begon te wrijven.

Gaat het? vroeg hij bezorgd. Kan ik iets voor je halen ?

Ja , zei ik terwijl ik de tranen afveegde. Stop gewoon bij Starbucks voordat we naar de ranch gaan, oké? Ik kan echt wel een hit gebruiken .

Marlboro Man pauzeerde. Schat, we hebben hier geen Starbucks, weet je nog ? Zijn wrijven veranderde in een neerbuigende klop. Er is geen Starbucks binnen 120 kilometer .

Toen keek ik om me heen, opende mijn ogen en kreeg een acute paniekaanval daar in de pick-up.

Het einde.

Ik hoop dat je genoten hebt van dit opbeurende kerstverhaal.

voetafdrukken in het zand jezus