What Charlie Done Did
Charly is verdwenen. Het was de eerste echt warme dag (vorige week) na The Thaw of Snowpocalypse, en hij, ons gele lab George, en Josh's kleine zwart-witte pup Yo-Yo gingen laat in de ochtend langs de kreek jagen. Ze volgden een geur of veertien... en kwamen nooit thuis. Ik bevond me in een foetushouding en haalde mijn duim net lang genoeg van mijn mond om Josh, Cowboy Tim en mijn zwager Tim te bellen om hen te vragen alsjeblieft op te passen voor mijn lange, lange oren, lange- hond met weelderige lippen genaamd Charlie en zijn twee hulpjes.
Of is hij een van hun sidekicks? Ik ken de hiërarchie nog steeds niet.
En ik gaf niet om de hiërarchie. Ik wilde gewoon mijn straathonden terug.
Marlboro Man reed van hier naar Timboektoe (ook bekend als de provinciegrens) om naar de honden te zoeken, bij het huis van Josh en op kantoor, waar we huisjongen vonden de laatste (en enige, in mijn herinnering) tijd dat Charlie echt net op is en verdween, en reed weg na weg op zoek naar enig teken van hen.
*Voeg pijnlijke nacht in*
Die nacht droomde ik over de honden. Ik bleef Charlies kaken in slow motion wapperen in de warme, landelijke bries. Ik bleef zijn hondenpotpourri ruiken en zag George zijn poot ophouden om te schudden. Ik zag de boogers die trouw in de ooghoeken van Charlie wonen, en zijn lange, slappe oren, vochtig en bedekt met voedsel. Ik bleef 's nachts wakker, me natuurlijk het ergste voorstellend, en bereidde me voor op de pijn.
Cowboy Tim belde de volgende ochtend vroeg met Marlboro Man. De honden waren net een paar kilometer verderop bij zijn huis opgedoken. Marlboro Man sprong onmiddellijk in zijn pick-up en ging de buttheads ophalen.
Ik ben in mijn leven nog nooit zo boos op Charlie geweest.
Maar toen, twintig minuten later, kwam hij het huis binnen, rende naar me toe en huilde.
En ik was er vrij snel overheen.
Ik had hem misschien wel een paar dozijn keer gekust.
Landhonden scheren ongeveer acht jaar van iemands leven,
Pionier Vrouw
