Sorry Kitty
Ik ging aan boord van Charlie en de nieuwe kat op het kantoor van onze plaatselijke dierenarts, terwijl Marlboro Man en ik vorige week naar New York gingen. Terwijl de andere honden rond onze boerderij deels coyote-wolf zijn en voor zichzelf kunnen zorgen tijdens onze afwezigheid (wat meestal betekent dat ze naar Josh' huis rennen en hem een paar dagen terroriseren), is Charlie een hulpeloos kind in de wildernis wanneer Marlboro Man en ik vertrekken en hebben meer zorg en toezicht nodig, de onderhoudsarme kont. En de nieuwe kat natuurlijk. Ik had haar onmogelijk hier kunnen achterlaten met al die coyotes in de buurt.
Toen ik weer thuis was en naar het kantoor van de dierenarts ging om de kleine schatjes op te halen, was ik zo blij om ze te zien. Charlie koesterde natuurlijk een grote wrok en weigerde in mijn richting te kijken of mijn aanwezigheid te erkennen, behalve dat hij op volle snelheid naar mijn SUV rende en voor het eerst in zijn leven zonder enige hulp in de open passagiersstoel sprong.
Hij had niet genoten van zijn onderkomen. Ze hadden hem in een kamer naast een Duitse Dog geplaatst en hij moest vijf dagen rondzwerven in een moeras van het Short Man-syndroom.
De Duitse Dog daarentegen vond het geweldig! Hij stuurde ansichtkaarten naar zijn mensen thuis en vertelde hen alles over de garnalenkamer naast hem. Hij had nog nooit een Basset gezien.
Maar de kat? Ze was even lief als altijd. Toen de dierenartsassistente haar uit haar knusse kleine kennel haalde, merkten zowel de dokter als de verpleegsters op wat een lief, zachtaardig katje ze is.
Hij is echt een speciaal mannetje, zei de dokter.
Oh... je bedoelt meid? zei ik, de dokter corrigerend en lachend. Ik had al lang vastgesteld dat de kat beslist een vrouw was. Het personeel van de dierenarts moet er gewoon vanuit gegaan zijn dat het een mannetje was, aangezien oranje tabby's dat over het algemeen zijn. Maar ik, de eigenaar van de kat en zo... nou, ik kende de waarheid. Mijn kat was speciaal.
Dr. Jan nam het poesje van de verpleegster. Nee, dit is zeker een kleine jongen! Volgens mij hoorde ik haar ook een beetje grinniken. Ik hoorde zelfs stemmen om me heen grinniken.
wat de vrouw te krijgen die alles heeft?
Nee, het is een meisje ... ik heb het gecontroleerd! Ik zei. Had ik ruzie met een dierenarts?
Ik was. Ik had ruzie met een dierenarts.
Maar ik kende de waarheid! ik had gezien dat de...
Ik had de...
pionier vrouw aardappel ovenschotel met roomkaas
Het was een meisje. Ik had hier extra zeker van gemaakt toen de kat een paar weken geleden voor het eerst bij ons aankwam, nadat velen van jullie erop hadden gewezen hoe zeldzaam het is dat oranje gestreepte katten een vrouwtje zouden zijn.
Dus ik keek.
Ik keek goed.
Toen keek ik nog eens goed.
Ik controleerde. Ik heb het dubbel gecontroleerd. Ik had misschien zelfs gepalpeerd. Er was zeker een…
Er was zeker een…
Het was daar in levende kleur! Ik zag het!
En dit is wat ik tegen Dr. Jan zei toen ik mijn kat uit haar goed getrainde armen schepte, het omdraaide en de onderkant in haar gezicht stak.
(Nou, niet zo dichtbij.)
Is dat niet een... Ik zou het niet kunnen zeggen. Maar ik wees heftig.
Toen stond Dr. Jan op in de zaak van de kat en wees en duwde ... en ik denk dat ze zelfs een paar dingen uit elkaar haalde.
Kijk, dit is waar de ... uiteindelijk ... (ik laat je de lege plekken invullen.)
WERKELIJK ? Ik zei. Ik was ongelovig. Ik had het gevoel dat het kleed onder me vandaan werd getrokken. Ik was nog nooit zo zeker geweest van iets in mijn leven toen ik vaststelde dat deze kat een meisje was. Ik kan echt niet geloven wat ik hoor!
Toen lachte Dr. Jan.
Toen klopte ze me op de schouder. Arme Ree, dacht ze waarschijnlijk. Ze kan het verschil niet zien tussen een meisjeskat en een jongenskat. Ze verklaarde aan haar huishouden en de wereld dat haar kat een meisje was - dat het ook een speciale, unieke, zeldzame kat was. Hahahahaha. Hahaha. Hé. En nu moet ze teruggaan en haar huishouden en de wereld vertellen dat haar kat eigenlijk ... een jongen is. Ik zou nu niet graag Ree zijn. Bovendien ziet haar haar er een beetje pluizig uit.
Het geeft niet, zei dr. Jan, nog steeds kloppend. Soms zijn deze dingen moeilijk te zien.
Toen betaalde ik mijn rekening, stapte in mijn auto en reed in een wolk van verwarring naar huis.
De kat heeft me vergeven.
Maar de vraag is: wanneer zal ik mezelf vergeven?
droom over gigantische spin
Verdwaasd en verward,
Pionier Vrouw
