Zaterdag in New York

Saturday New York

Zaterdag hebben we geluncht bij Tavern on the Green. Ik was hier geweest toen ik jong was, maar dat was lang, lang geleden. Het is een heel magische plek.

Er zijn rijtuigen beschikbaar voor de deur. We hebben er geen gehuurd, omdat ik bang was dat Marlboro Man ergens tijdens de rit ongeduldig zou worden, op de rug van het paard zou springen en YEE-HAW zou schreeuwen om het sneller te laten gaan.

Ik had die last niet nodig.

Dus mijn meisjes speelden een tijdje met de paarden.

Ik kreeg ze niet weg.

Hallo, oude vriend. Je broers uit Oklahoma groeten .

geschenken voor minder dan $ 30

SMMMMMMACK!

Een paard is een paard is een paard voor mijn meisjes. Het is een verwantschap die heel, heel diep gaat.

Tavern on the Green is zo mooi van binnen. Het is net een klein bloemensprookjesland.

We waren erg underdressed.

Maar nogmaals, dit is 2009. Vrijwel iedereen is tegenwoordig underdressed, wat mijn leven veel gemakkelijker maakt.

Mijn meisje zei dat het plafond eruitzag als een bevroren bruidstaart. En dat deed het!

De meisjes hebben zo'n geweldige tijd gehad in New York City.

Ze hoefden de kalveren niet te voeren, hun broers te controleren, de paarden binnen te halen, het afval weg te slepen, de koeienpoep van de veranda te verwijderen of zelfs maar één keer te helpen met de afwas.

Ik kan ze morgen misschien niet in het vliegtuig krijgen.

Marlboro Man had Fish & Chips.

Ik had Penne met artisjokken.

En alles was goed met de wereld.

nummer 32 betekenis

Central Park is zo'n schat.

Mijn meisjes en ik wilden manicures omdat onze nagels eruit zagen alsof we op een ranch woonden. Na hier en daar verschillende chique salons in en uit te hebben geschoten, vestigden we ons op deze gezegende nagelstudio ergens in Midtown. Of misschien was het Uptown. Het had de binnenstad kunnen zijn.

Eerlijk gezegd heb ik nog steeds geen idee waar iets is.

Ik ga nooit meer naar een chique salon. Deze meiden plukken, porren, masseren en verwennen alsof het niemand iets aangaat.

Het gaat allemaal om nog tien minuten. Nog tien minuten ? vroegen ze terwijl ze heftig over mijn schouders wrijven. Nog tien minuten ?

Het enige wat ik kon zeggen was ja. Ik was machteloos om een ​​ander antwoord te geven. Zo waren mijn meisjes.

Na ons getrommel, liepen de meisjes en ik terug naar ons hotel…helemaal langs Broadway.

Maar eerst kochten we een zonnebril bij Walgreens.

Ja, Walgreens. Ik moest pleisters kopen. Ik heb de slechtste schoenkeuzes gemaakt.

Om de een of andere reden zie ik er niet zo cool uit in een pashmina op straat.

In feite zie ik er een beetje verdrietig uit in een pashmina op straat. Waarom is dat?

We stopten bij deze stoepkraam. Ik wilde een hoed kopen omdat de zon op mijn gezicht scheen en ik de sproeten onder het oppervlak voelde brouwen.

Helaas was mijn hoofd te groot voor de schattige, vrouwelijke hoedjes en wilde ik geen van deze tweed-nummers.

Dus leefde ik plaatsvervangend door mijn meisjes. (Let op de kleurcoördinatie.)

Toen we Times Square naderden, realiseerde ik me dat mijn veronderstelling dat New York in het weekend zou opruimen, vreselijk onjuist was.

Het was een gekkenhuis. Een krankzinnig, psychotisch, dichtbevolkt, freaky, overvol gekkenhuis.

Het was hier, vier dagen na onze reis, dat ik denk dat mijn meisjes eindelijk beseften dat ze niet meer in Kansas waren.

Zelfs ik voelde me een beetje overweldigd. En ik ben in de buurt geweest, schat.

Maar we kregen het Vrijheidsbeeld weer te zien.

Schiet ze me een obsceen gebaar? Ik kan het niet echt vertellen.

waarmee kun je baking soda vervangen?

En toen, ongeveer een blok van ons hotel, zagen de meisjes Elmo.

Maar…

Noem me een cynicus, maar afgaand op de conditie van Elmo's vacht... en die merkwaardige baret met dierenprint die hij draagt... waag ik een gok dat dit niet echt een officieel iemand is, Sesam Straat - gesanctioneerde Elmo die de straten van New York runt.

Ernstig. Het is niet te zeggen wie er onder dat kostuum zat.

Ik huiver bij de gedachte.