My Nephew S Caregiver
Gisteren was de verjaardag van mijn schoonzus Missy, dus ik boog me tijdens de kerk naar haar toe en zei: Pssst. Ik neem je kinderen een dagje mee naar huis, oké? Want ik wist dat niets - geen outfit, geen kaars, geen paar bungelende oorbellen of een geëmailleerde gietijzeren pot - een zo zoet verjaardagscadeau is voor een thuisonderwijs, boerenmoeder van twee dan een heerlijk vrije zondagmiddag.
Missy en ik wisselen vaak op deze manier uit. Ik neem soms haar kinderen mee, zij soms mijn kinderen. Alleen als Missy mijn kinderen meeneemt, gaat ze met ze bowlen, naar de bioscoop, naar het winkelcentrum en naar het park. Ik daarentegen breng de kinderen van Missy rechtstreeks naar mijn huis en blijf daar. Ze hebben plezier in de kinderkamers boven, tuigen touwen in de spanten van onze schuur, kleden de honden aan en eten alle mueslirepen met chocoladeschilfers van Marlboro Man. En ik mag in mijn cocon blijven.
We kwamen thuis van de kerk en aten lunch, toen gingen de kinderen weg en ik zag ze drie uur lang niet. In die tijd maakte ik groentelasagne, sms'te ik mijn zus Betsy, vermeed het openen van mijn koelkast omdat er een oud pakje was of karbonades die ik was vergeten en gisterochtend was het een onwelriekende ramp geworden, en keek ik naar verschillende herhalingen van huisvrouwenshows op de keukentelevisie.
Tegen het einde van de middag waren de kinderen weer thuis op zoek naar dingen om te doen. Ik maakte snacks voor ze en liet ze me helpen de keuken op te ruimen. Toen zag ik een ongeopend pakket door de woonkamer. Het was er al een week en ik had duidelijk niet de kracht, moed of fysieke inspanning verzameld die nodig was om het te openen. Hé, als jullie een baan willen, zei ik, je kunt dat pakket boeken daar openen. De verpakkingstape was niet overdreven plakkerig of onpraktisch, dus ik wist dat het iets was dat hun groezelige handen aankonden.
Ik was natuurlijk vergeten dat een van de aanwezige kinderen mijn elfjarige neefje was, die zichzelf een veertigjarige man ziet en overal een zakmes bij zich heeft. Zoals het hoort, toen mijn rug naar hem toe was gekeerd, haalde homeboy zijn mes tevoorschijn en sneed de doos open... samen met een centimeter lange snee in de palm van zijn hand. En dat kwam ik pas te weten omdat mijn elfjarige dochter het me meteen vertelde. Als het aan mijn neef had gelegen, had hij het me nooit verteld... of Marlboro Man... of vooral zijn ouders. Hij zou zijn hand hebben laten bloeden, stollen en wegrotten voordat hij ooit bezeerde dat hij onvoorzichtig met zijn mes omging, want hij zou weten dat ieder van ons vieren zijn mes onmiddellijk in beslag zou nemen. En hij houdt, houdt, houdt van dat mes.
Kom maar, gebaarde ik, een strenge uitdrukking op mijn gezicht die ik alleen flits als ik het meen. Hij mokte naar me toe en verborg zijn hand achter zijn rug. Ik gebaarde dat hij het moest overhandigen.
Het valt wel mee, stelde hij me gerust, alsof ik zijn woord zou geloven voor zoiets.
Ik zal beslissen of het erg is of niet, zei ik terwijl ik de spleet in zijn huid bekeek. Het was beslist een dieper dan gemiddelde snee, en het bloedde nogal. Uh, ja, antwoordde ik. We gaan naar de stad.
Ik wilde niet naar de stad. Ik wilde thuis blijven. Als het een van mijn eigen kinderen was, had ik er misschien wat spuug en lijm op geslagen en de natuur zijn werk laten doen. Maar er is iets met mijn nicht en neefje dat me dwingt dingen te doen waar ik zelf niet per se naar zou handelen. Het is niet dat ik meer van ze hou. Ik zorg gewoon een beetje anders voor ze.
Het is niet zo erg, tante Ree! hij stond erop.
Ik nam hem mee naar de gootsteen en goot wat waterstofperoxide over de wond, want dat zou mijn overgrootmoeder hebben gedaan. Toen plakte ik er een groot stuk gaas op en instrueerde hem om het daar vast te houden en druk uit te oefenen. En geef me je mes als je toch bezig bent.
Het is niet zo erg, hij probeerde het opnieuw. Ik denk dat het vanzelf zal genezen. Vertaling: Ik zou alles geven, tante Ree, als we een reis naar de eerste hulp konden vermijden. Want dan moeten we mijn vader en moeder bellen en nemen ze mijn mes voorgoed af.
Trek je laarzen aan, zei ik. We gaan.
Toen kwam mijn oudste dochter tussenbeide. Mam, zei ze, terwijl ze haar dertienjarige stem opzette om haar nicht te steunen, die haar volgens mij net een biljet van tien dollar had toegestopt. De snit is prima. Hij heeft geen hechtingen nodig. Je hoeft hem niet naar de stad te brengen!
waarmee kun je boter vervangen?
Dit zou voor mij een goed moment zijn om je iets van mijn ouderlijke eigenaardigheid te laten zien: als mijn kinderen me vertellen dat ik iets niet hoef te doen, dan zet ik me er gewoon voor in. Het is een heel volwassen benadering, een Ik ben erg trots op.
Ik waardeer je deskundige beoordeling, lieverd, zei ik tegen mijn oudste. En nu wil ik je de mijne geven. Ik ben tweeënveertig jaar oud. Ik voed vier kinderen op. Mijn vader is een arts; Ik ben zelf een amateur. En ik zou alles geven - absoluut alles op deze mooie, ontspannende zondagmiddag - NIET om je bloedende neef vol te laden en zijn met mes zwaaiende billen de stad in te slepen naar de eerste hulp, zodat ik kan wachten terwijl hij zijn zelf toegebrachte snee in zijn hand laat naaien omhoog. Maar ik hou toevallig van je neef, zie je. Hij is momenteel onder mijn hoede. En na de omvang van zijn wond te hebben onderzocht, heb ik vastgesteld dat het de moeite waard is om door een medische professional van dichterbij te bekijken. En niet alleen dat, ik wil dat je hier blijft en op alle andere kinderen let terwijl ik ga. En speel Duck-Duck-Goose. Veel. Veel plezier! En ik liep weg in een opwelling.
Mam, je hebt een kom Wheaties nodig, antwoordde ze.
Ik ben het ermee eens, zei ik.
Kun je ons slushies van Sonic brengen? riep ze toen mijn neef en ik wegreden.
Ik negeerde haar.
Om een lang verhaal kort te maken, de arts-assistent zei, nadat hij de wond van mijn neef had onderzocht, dat hij, hoewel er waarschijnlijk een hechting nodig was, hem zo kon verbinden dat de wond zou kunnen harden en 's nachts zou kunnen genezen, zolang mijn neef beloofde het stil te houden en uit het vuil te blijven.
Oh, dank u, dank u, dank u, riep mijn neef uit.
Ik schudde mijn hoofd. Uh…Ik denk echt dat hij een hechting nodig heeft, zei ik tegen de PA. Ik ving een glimp op van mijn neef, die me gewelddadig de SSSSHHHHHHHHH gaf!!!!! beweging van de onderzoekstafel. Ik zat gewoon met hem te dollen. Ik wilde niet dat hij er te gemakkelijk vanaf zou komen.
Afgezien daarvan wilde ik echter wel dat hij een hechting kreeg. Ik had rechtvaardiging nodig om te besluiten hem naar de stad te brengen.
patroonheilige van hopeloosheid
De PA liet de beslissing echter in mijn handen en ik stemde er uiteindelijk mee in hem het verband strategisch te laten benaderen, en we verlieten het ziekenhuis zonder mijn kostbare hecht.
Halverwege terug naar de ranch kon mijn neef het niet laten. Zien? zei hij grijnzend. Ik zei toch dat het niet zo erg was, tante Ree!
Toen stopte ik, dwong hem uit de auto te stappen en schreeuwde: Veel plezier met teruglopen, zoon!
Oké, dat heb ik dus niet gedaan.
Maar ik wilde wel.
Gesigneerd,
De verzorger van mijn neef
