De bevroren toendra Tun

Frozen Tundra

Zie, mijn ruige, toegewijde, hardwerkende echtgenoot, Marlboro Man. Elke ochtend staat hij vroeg op en gaat de deur uit om weide na weide van vee en paarden te voeren en om gaten te breken in het ijzige oppervlak van alle vijvers. Het is koud, bitter, eenzaam werk.

Ik heb altijd van de winter gehouden. Ik vermoed dat ik wat moet hebben omgekeerde een soort van Seizoensgebonden affectieve stoornis , zoals ik altijd het gelukkigst ben geweest als het weer op zijn slechtst is. Slecht weer roept bij mij die mooie herinneringen op aan afgelaste schooldagen, afgelaste balletlessen en afgelaste pianolessen uit mijn kinderjaren. Ik zal nooit dat heerlijke gevoel vergeten van het horen van mijn moeder op de tenen in mijn kamer de ochtend na een zware sneeuwstorm en fluisteren, ' School is afgelast...je kunt gaan slapen .' Ahhh... er is niets beters in de wereld.

Tijdens de zware ijsstorm die we hier vorige maand hebben meegemaakt, hebben ze zelfs op een zondag KERK geannuleerd. Geannuleerd! Kerk ! Hoewel ik op dat moment deed alsof ik een beetje verbijsterd was - wie zegt tenslotte de kerk af? Wat als Jezus de Bergrede alleen vanwege een beetje ijzige neerslag? Wat maakt het uit of hij niet precies in een regio van de wereld woonde die typisch ijskoud weer had; Ik weet zeker dat zelfs als hij dat had gedaan, hij het nog steeds niet zou hebben geannuleerd - ik was eigenlijk... stiekem opgewonden toen ik het nieuws hoorde dat er die dag geen kerk zou zijn. Vertel het niet aan God.

Geannuleerde dingen waar ik niet heen hoef - dat is wat de winter altijd voor mij heeft betekend. Dat natuurlijk, en warme vuren, warme chocolademelk, geroosterde marshmallows, kasjmiersokken en ontspanning. Ik heb altijd van de winter gehouden omdat je echt nooit naar buiten hoeft. Je hebt een excuus om binnen te blijven, om te rusten, om niets te doen.

Dat wil zeggen, tenzij je met een boer trouwt...

...die ervoor zorgt dat je om 6 uur 's ochtends uit bed komt en met hem gaat eten, voordat je de kans hebt gehad om koffie te drinken en je spandex-yogabroek uit te trekken. En je herinnert je je camera, maar vergeet je handschoenen, wat geen goede zet is bij bijvoorbeeld 14 graden weer, net zoals je regio van het land op een februari-ochtend van 2007 meemaakte.

En je wilt in de warme voerwagen blijven terwijl je man naar elke vijver sjokt om door het ijs te hakken, maar je wilt je niet als een stadsmeisje voelen, dus volg je hem naar elke vijver met je camera. En je valt naar beneden omdat je gladde cowboylaarzen draagt ​​met kleine geborduurde bloemen, en je yogabroek, vind je, is niet robuust genoeg om een ​​val op ijzige grond te weerstaan ​​en je linkerbil loopt een ernstige kneuzing op, maar dat doe je niet' Ik zeg niets, want wat doe je in godsnaam in een yogabroek op een werkende veeboerderij? Verliezer.

Dan beginnen je vingers alle gevoel te verliezen omdat je handschoenen weer thuis zijn en de kruisbloemen op het stapelbed van je dochter versieren, en je wilt huilen zoals je deed toen je ging sleeën op de golfbaan toen je zeven was en je een van je verloor wanten en je vingers raakten de sneeuw. Maar je zegt niets omdat je man op een bevroren vijver staat en door drie centimeter ijs hakt en je staat daar gewoon foto's te maken en je wilt niet dat hij denkt dat je een mietje uit de stad bent. Ook al ben je dat.

Dan klim je bovenop de voerbak terwijl je man naar de dieren rijdt zodat je wat nette foto's kunt maken. En je man kijkt om zich heen om te zien waar de paarden zijn en ziet dat gat verderop niet en hij rijdt er recht in en je valt bijna van de vrachtwagen. Maar dat doe je niet omdat je rechterbil vast komt te zitten tussen de enorme baal hooi en het handvat dat de feeder opent en je realiseert je opnieuw dat yogabroeken niet voldoende beschermende kleding zijn voor het leven op een werkende veeboerderij. Verliezer.

Er komen geen foto's van mijn verminkte billen.

En ik heb echt een hekel aan de winter.