Omdat ik soms TRL mis

Because Sometimes I Miss Trl

Door BoeMama .

Lang geleden, in de tijd van inbelinternet en Sony Discmans, was ik een pasgetrouwde twintiger in een voor mij nieuwe stad waar ik eigenlijk niemand kende. Omdat ik gewend was in een klein stadje in het zuiden te wonen waar een routinebezoek aan de Walmart kon uitmonden in een sociale gebeurtenis van twee uur, voelden mijn nieuwe stad, mijn nieuwe baan en mijn nieuwe huis me allemaal heel vreemd aan. Alles leek onbekend, en het kostte me maanden om eraan te wennen dat wanneer ik naar de supermarkt ging, ik geen enkele ziel tegen zou komen in het gangpad met conserven die de behoefte voelde om me te vragen wat ik van plan was te maken met die artisjokharten.

Ik heb misschien een klein beetje heimwee gehad.

Ik kan het me niet echt herinneren, aangezien ik een groot deel van mijn vrije tijd ongeveer zestien keer per week met mijn moeder en zus belde.

Maar te midden van dat kleine stukje eenzaamheid waren er een paar dingen in het dagelijks leven waardoor ik me meer verbonden en thuis voelde. Een daarvan was gebakken kip van Popeye's, maar dat is waarschijnlijk niet verwonderlijk gezien het feit dat gebakken kip al lang een constante bron van comfort in mijn leven is. Een andere toetssteen was de diepe en blijvende liefde van mijn nieuwe stad voor SEC-voetbal, ook al verschilden we van mening over welk team onze favoriet was. Beide dingen verbleekt echter in vergelijking met een vaste afspraak die ik elke doordeweekse middag had met Carson Daly en een show op MTV genaamd TRL: Totaal Verzoek Live .

Ernstig. TRL . Het was de wind onder mijn heimweevleugels.

Ik vraag me nog steeds af waarom TRL resoneerde zo diep met mij op dat punt in mijn leven. Ik vermoed dat het iets te maken had met het feit dat ik bleef wachten om het gevoel te krijgen dat ik een officiële volwassene was - ik was tenslotte getrouwd - maar ik was nog steeds ongeveer 18 jaar oud in mijn hoofd en mijn hart. Ik denk ook dat muziek me een referentiepunt gaf met mijn vrienden, ook al waren ze ver weg, omdat het een gemeenschappelijke basis voor ons was. Af en toe was het goed om over iets anders te praten dan onze echtgenoten en de laatste zwangerschapsronde en welke banken de beste tarieven hadden voor een 30-jarige vaste hypotheek.

(Zelfs nu zijn er maar weinig onderwerpen die een etentje opfleuren zoals een vriendelijk debat over de vraag of 'N Sync of Backstreet Boys de betere jongensband was.)

Om zoveel redenen, TRL is altijd een heldere, gelukkige plek in mijn herinneringen aan het einde van de jaren 90 / begin 2000. Ook al was ik een paar (!) jaar voorbij hun doelgroep, er was iets aan het bijhouden van waar de kinderen naar luisterden, waardoor ik het gevoel had dat ik nog steeds een beetje pit had in mijn stap in de popcultuur. En daarom zijn er een paar video's uit die tijd die me altijd aan het lachen maken.

Om duidelijk te zijn, sommige maken me aan het lachen omdat de muziek cheesy genoeg is om een ​​mooie partij queso te maken, maar de herinneringen zijn net zo leuk.

Hier zijn enkele favorieten.

Glijbaan – Goo Goo Dolls

Eerlijk gezegd weet ik niet zeker waar ik meer van heb genoten in deze video: de muziek of het haar van Johnny Rzeznick.

Dat zijn slechts enkele van de video's die in mijn persoonlijke TRL-hall of fame staan; er zijn er zoveel meer, maar dan zou je dit bericht tot 2015 lezen. En dat zou verschrikkelijk zijn.

Maar zelfs nu grijns ik als ik eraan denk TRL en de manier waarop het me een paar jaar in de musical hield. En vreemd genoeg is dit de muziek die me nostalgisch maakt - veel meer dan wat dan ook uit mijn middelbare school- of universiteitsjaren. Want in een tijd van grote overgang en aanpassing in mijn leven, is dit de muziek die me gezelschap hield.

En dat heeft iets vreemds liefs.