John

Giovanni

We hebben een voetbalcoach genaamd Giovanni. Ik weet niet hoe we het geluk hadden om hem te krijgen, we hebben hem net.

Ik weet eigenlijk wel hoe we hem hebben gekregen. Giovanni, afkomstig van het Nederlandse eiland Bonaire, ontmoette en trouwde een meisje uit ons stadje - trouwens een meisje wiens ouders goed bevriend waren met de ouders van Marlboro Man en die in de zomers op de ranch kwam werken toen ze opgroeide.

Wonen in een kleine stad is zo'n verward web van verbindingen. Ik heb een projector en een laserpointer nodig om het allemaal recht te houden.

Dus Giovanni wordt onschuldig verliefd en trouwt met iemand. Ze woonde toen in een grootstedelijk gebied. Dan, voordat hij het weet, zijn hij en zijn bruid - en hun twee kleine schatjes - terug verhuisd naar haar geboorteplaats in Midden-Amerika, ver weg van alles wat ook maar enigszins met Bonaire te maken heeft.

Om de cultuurschok het hoofd te bieden, dook Giovanni in het diepe van onze kleine voetbalwereld - hij is zelf een ongelooflijke voetballer - en is hij verantwoordelijk geweest voor het versterken van voetbal als de go-to-activiteit voor de jonge mensen in onze omgeving.

Hij was zo'n beetje vanuit de hemel gestuurd.

Giovanni is echt een geweldige voetbalcoach, zo niet een klein beetje, een beetje, misschien een klein beetje... gepassioneerd.

Het is belangrijk voor mij om je te vertellen dat Giovanni schreeuwt. Hij doet het gewoon. Nu schreeuwt hij niet boos - alleen ... hartstochtelijk.

kleine zwarte vlinder

Het is ook belangrijk voor mij om je te vertellen dat Giovanni in zeer gebroken Engels spreekt, met een extreem sterk accent.

Ergo, Giovanni schreeuwt hartstochtelijk in zeer gebroken Engels.

En voor mij is het halve plezier van voetbal luisteren naar de coaching van Giovanni.

En proberen te begrijpen wat hij zegt.

Ik maak ook aantekeningen. Ik typ ze in op mijn iPhone.

Productief, ja?

Niet.

Een ding waar ik van hou, is dat Giovanni soms de namen van spelers door elkaar haalt. Als hij dat doet, klinkt het ongeveer als volgt:

Git de bal, uhhhh ...

Git de bal, uhhhh ...

En dat is wanneer iemand van onze zijlijn hem zal helpen.

Meg , zullen ze zeggen.

Dan zal hij zijn opdracht afmaken:

Git de bal, Meck !

Natuurlijk staat Meg dan aan de andere kant van het veld.

Maar hij maakte zijn zin tenminste af!

Bij een ander team dat hij coacht, noemt een van de moeders van de spelers haar dochter Mamacita als bijnaam. Giovanni heeft dit ergens onderweg opgepikt en als hij haar coacht schreeuwt hij Ga, mama! ga mama !

Ik hou er meer van dan het leven zelf.

Ga door! Ga door! is een van de standaard coachinglijnen van Giovanni.

Zo is Werk wat! WERK een beetje !

Het is dichtbij genoeg. We weten allemaal wat hij bedoelt.

Maar af en toe komt hij er echt mee uit. Zet de bij in de bot ! schreeuwde hij de andere avond.

Ik krabde een beetje op mijn hoofd. Ik kon een beetje voelen waar hij heen ging... maar niet helemaal.

Maar de rust is altijd mijn favoriete onderdeel.

Wat je tegen me zegt, Baybay ?

Ik stel me voor wat hij probeert te zeggen is: Wat is er aan de hand, meiden ?

Mork! Mork! Je moet luisteren naar wat ik zeg, Mork !

Vertaling: Morgan, je moet mijn advies opvolgen.

Je moet hetacken! Hetack de bal voor mij nu!

Vertaling: Ik zou het enorm op prijs stellen als jullie meiden je best zouden kunnen doen om wat meer achter de voetbal aan te gaan .

129 nummer

Verlies je mijne niet! Verlies de mijne onze der!

Vertaling: Verlies je verstand niet. Verlies je verstand daar niet .

Maar het mooie is…

Alle meisjes weten precies wat hij zegt.

En hij heeft een heel klein stadje, duizenden kilometers verwijderd van zijn thuisland, enthousiast gemaakt voor voetbal.

En dat maakt Giovanni groter dan het leven.

We laten hem nooit gaan.