Frontier Follies Love Will Keep Us Together
Ik had eerder dieren zien paren. Ik ben opgegroeid met katten en had een groot deel van de National Geographic-specials bekeken. Maar toen ik op de golfbaan was opgegroeid, was ik slecht voorbereid op wat er twee jaar geleden op een rustige ochtend op de ranch voor me lag.
Er had een zwerfhondje bij ons rondgehangen. Ze was schattig, maar we hadden al drie honden en hadden geen andere nodig. Ik was van plan haar later die middag in mijn auto te laden om te proberen haar baasje te vinden.
mijn nummer is 11
Die ochtend was ik koffie aan het drinken en aan het lezen toen ik een verontrustend geluid hoorde. Honden waren aan het gillen, toen blaffen en toen jammeren. Het leek op geen hondengeluid dat ik eerder had gehoord. Ik gluurde uit het raam om het te onderzoeken.
Daar waren voor mijn ogen twee honden. Een daarvan was mijn George, een prachtig geel Lab. De andere was het schattige verdwaalde vrouwtje. Ze stonden op, met hun gezicht van elkaar af. Maar merkwaardig genoeg raakten hun achterste uiteinden elkaar. Het was een ongemakkelijke positie. Beiden hadden verontruste, bijna beschaamde uitdrukkingen op hun hondengezichten.
Plots begon de vrouwelijke hond weg te rennen. George viel op de grond, schijnbaar van pijn. Het gegil, geblaf en gejammer werd luider. Maar hun billen bleven aan elkaar plakken. Wat gebeurde er daarbuiten? De arme honden waren duidelijk in grote nood, dus ik rende naar buiten om te helpen.
Niets in mijn verleden had me kunnen voorbereiden op de schok en het ontzag dat me wachtte.
George's mannelijkheid zat vast. Binnen de vrouwelijkheid van de zwerfhond. Ze waren begonnen te paren, maar er was iets vreselijk misgegaan. Blijkbaar was de pasvorm niet goed. Toen ze eenmaal beseften dat dingen niet werkten, hadden ze geworsteld en gedraaid en gedraaid, in een poging zichzelf te bevrijden. Maar dat maakte de zaak alleen maar erger. Door het draaien en keren was het 'lid' van George opgezwollen. Het spierstelsel van de vrouwelijke hond had gereageerd door zich uit protest vast te klemmen. Ze zaten letterlijk aan elkaar vast.
wat te maken met verse veenbessen
Ik stond daar, stomverbaasd. Marlboro Man was nergens te bekennen en de kinderen lagen nog in bed. Dit was helemaal niet hoe ik me mijn ochtend had voorgesteld. Ik wilde wanhopig naar binnen rennen. Om me weer in mijn luie stoel te nestelen. Om van mijn romige French Roast te nippen. Om over leuke dingen na te denken. Gelukkige dingen. Golfbanen. Iets maar gezwollen genitaliën van de hond.
Maar de strijd laaide weer op. Het teefje wilde daar weg... en wie kon het haar kwalijk nemen? Ze rende uit alle macht en probeerde verwoed van George de Indringer af te komen. George lag ondertussen op de grond en kromp ineen van de pijn bij elke beweging die ze maakte. Het was meer lijden dan ik kon verdragen om te zien.
Ik weet nu dat wanneer deze situatie zich in het wild voordoet, het zichzelf langzaam oplost. De zwelling neemt af en het spierstelsel ontspant zich zodra de dieren tot rust komen. Helaas had ik deze informatie die ochtend niet. Voor zover ik wist, was ik getuige van de geschiedenis van dieren in mijn eigen achtertuin (en de achtertuinen van de honden, zo bleek.) En het enige waar ik aan kon denken was deze arme vrouwelijke hond. Wat als, God verhoede, ik het was?
Met dit in mijn achterhoofd sprong ik op de stapel. Ik ging schrijlings op George zitten en hield hem met al mijn gewicht vast. Met mijn blote voeten duwde ik het teefje de andere kant op. Er is niks gebeurd. Het gejammer werd luider en wanhopiger. Ik kneep mijn ogen dicht, probeerde het nog een keer, en met een hoorbare POP! ... waren ze niet langer één.
gebed tot sint lucas
De honden verspreidden zich naar afzonderlijke hoeken van de tuin om hun wonden te verzorgen. Verbijsterd liep ik het huis weer in. Ik zocht naar een vriendelijke stem uit mijn idyllische jeugd, belde mijn zus en vertelde haar de hele gebeurtenis. Haar enige opmerking? 'Ré. Ga daar weg. Nu.' Niet behulpzaam.
Toen Marlboro Man later thuiskwam, was ik klaar om het hele fiasco met hem te delen. Hij liep de deur binnen en voordat ik kon beginnen, vroeg hij: 'Hoe komt het dat alle honden zichzelf likken?'
Ahhh, landleven op zijn best.
Deze inhoud is gemaakt en onderhouden door een derde partij en geïmporteerd op deze pagina om gebruikers te helpen hun e-mailadressen te verstrekken. Mogelijk vindt u meer informatie over deze en soortgelijke inhoud op piano.io Advertentie - Lees hieronder verder
