Damien, ondersteboven

Damien Upside Down

Ik houd van mijn broer. God weet dat ik dat doe. En ik zou nooit suggereren dat hij eigenschappen bezit die lijken op die van Damien Thorn, het duivelskind in The Omen.

Steek je hand op als je The Omen hebt gezien.

Nou, ik heb net mijn hand opgestoken.

Ik heb het gezien en ik heb het gezien. Ik zag het in 1976 toen het werd uitgebracht. Ik weet niet wat mijn vader en moeder dachten. Ze namen me mee om het te zien. Ik denk dat ze dachten dat het veilig zou zijn, aangezien Gregory Peck een van de sterren was.

Het was niet veilig. Ik had al een gezonde angst voor bezetenheid door demonen, dankzij mijn beste vriend Becky, die een fervent baptist was. Ik wist wat Lucifer kon doen. Ik had zijn handwerk gezien. En ik hoefde geen twee uur durende film door te zitten met een scène waarin een kind zich heftig om de binnenkant van een auto kronkelt omdat hij een blok verwijderd is van een kerk.

Dus ik zie The Omen.

cadeaus voor het meisje dat alles al heeft

Dan moet ik verder leven met dit kind:

En ik begin aan alles te twijfelen.

Ik herinner me dat ik mijn zorgen ooit met mijn Becky heb gedeeld. Ik denk dat hij de Omen-jongen is, zei ik, met grote ogen van angst. Ik stelde voor dat ze de nacht zou doorbrengen en we wachten tot hij sliep en sluipen zijn kamer binnen met een zaklamp en bekijken zijn hoofdhuid.

Maar Becky zei: Ree! Hoe kan je dat zeggen? Hij is een kostbaar kind van God!

Toen zei ik: Maar kijk naar zijn ogen.

Toen begon Becky te bidden. Ik denk niet dat ze ooit is gestopt.

Daarom ben ik waar ik nu ben. Becky's gebeden.

Door de jaren heen was ik uiteindelijk in staat mijn broer als mijn broer te zien, waarbij ik slechts af en toe mijn fantasie de vrije loop liet met de gedachte dat hij de antichrist zou kunnen zijn. Ik verzin dit echt niet. Af en toe stopte ik echt en vroeg me af wat als ... Maar het was meestal op dezelfde manier als ik me afvroeg of mijn knuffelbeesten tot leven kwamen en rondliepen op het moment dat ik de kamer uitliep. Logisch, ik wist dat het niet gebeurde. Maar er was slechts een smidgen van mij die zich afvroeg.

2727 nummer

Na een tijdje ontdekte ik een patroon. Ik ontdekte dat ik me meestal alleen afvroeg of mijn broer Damien was als hij iets deed waar ik gek van werd - zoals me Apehead noemen of me vertellen dat ik het moest opschuiven of me niet met hem en zijn filmster-knappe goede vriend Ashley zou laten spelen Roeder. Goh, ik hield van die Ashley Roeder. Hij was donker en gebruind en geestig en aardig tegen me, zelfs toen mijn schokkerige broer me zei zijn kamer uit te gaan. Ik denk dat het voor mij gemakkelijker was om het gedrag van mijn broer aan Satan toe te schrijven in plaats van me te wentelen in het waarom en het hoe dat normaal ontstaat wanneer een jong meisje eindelijk ontdekt dat haar oudere broer een complete klootzak is.

Toen ik dit patroon eindelijk ontdekte, was ik echter ver in mijn tienerjaren. Tegen die tijd waren mijn broer en ik onze kinderlijke aard kwijtgeraakt en goede vrienden geworden, en ik was gewoon blij dat ik nooit een anonieme tip over bezit had ingediend bij onze episcopaalse priester. Niet dat hij er iets aan had kunnen doen, aangezien hij episcopaal was en zo. Maar wie weet wat er had kunnen gebeuren? Hij had mijn ouders misschien gesuggereerd dat ik een of andere vorm van hulp nodig had.

Ik ben zo blij dat we dit gesprek vandaag hebben gehad.