What Gift
Ik was zo leuk om cadeaus te geven toen ik jong was. Ik maakte mijn oudere broer gek op kerstochtend omdat ik altijd zo enthousiast (en soms dramatisch) reageerde op elk cadeau dat ik opende. Ik pelde langzaam het inpakpapier terug, genoot van wat erin zat (of het nu Love's Baby Soft-parfum was, een trui of een Madame Alexander-pop), en luid ooh en aah en sprong rond. Mijn grootmoeder vertelde me altijd dat ze het meest uitkeek naar Kerstmis bij ons thuis omdat ze zo'n kick kreeg om te zien hoe ik cadeautjes openmaakte. Het was vermaak voor haar!
Ik (links) met mijn broers en zussen Michael, Doug en Betsy.
Ik kan er niet mijn vinger op leggen waarom het ontvangen van geschenken destijds zo'n opwinding in mijn ziel aanwakkerde - of waarom ik de behoefte voelde om rond te dansen en mijn eeuwige liefde te verkondigen voor elk ding dat ik ontving. (Mijn grote broer suggereerde dat ik het volgende jaar gewoon naar nog meer cadeaus zou vissen. Zo cynisch!) Eerlijk gezegd, ik denk dat ik het gewoon waardeerde dat alles was overwogen en speciaal voor mij was gekozen, en ik moest de schenker dat laten zien. Dat was het minste wat ik kon doen, gezien de tijd die ze hadden genomen om het gebaar te maken. (Kun je zien dat ik een middelste kind ben?)
Tegenwoordig heeft het ontvangen van geschenken, ironisch genoeg, een lage prioriteit in mijn leven - sterker nog, het staat onderaan mijn lijst met liefdestalen. Aan de andere kant is het geven van cadeaus mijn favoriete bezigheid, nu meer dan ooit. Wanneer het tijd is om erachter te komen wat te geven Ladd en de kinderen voor Kerstmis, ik begin niet met kijken... ik begin met denken. Ik stel me hun dagelijks leven voor en wat hen drijft, en de ideeën die ik bedenk grenzen aan gek. Een jaar lang gaf ik Ladd 200 individuele blikjes Carmex lippenbalsem. Hij gebruikt Carmex dagelijks en had maanden eerder opgemerkt dat zijn grootste angst was dat Carmex zou worden stopgezet of dat er een zombie-apocalyps zou komen en hij er geen zou kunnen vinden. Ik kan de glimlach op zijn gezicht niet beschrijven toen hij dat Carmex-pakket opende dat ik had ingepakt. Het was puur goud voor hem.
Begin met winkelen!
Vorig jaar heb ik besteld elk lid van onze familie gepersonaliseerde telefoonopladers - en met gepersonaliseerd bedoel ik dat grote plastic 3D-geprinte namen permanent aan de kabels waren geplakt. Mijn theorie was dat dit de eindeloze uitdaging van het verdwijnen van telefoonopladers zou oplossen... maar een jaar later zijn ook alle gepersonaliseerde opladers verdwenen. Ik denk dat telefoonopladers de nieuwe ontbrekende sokken uit de droger zijn - op een dag zullen we ontdekken wat er met ze allemaal is gebeurd!
Op een gegeven moment kreeg ik iedereen oversized pantoffels met knuffels, grotere pantoffels dan ik ooit eerder had gezien. Een van de kinderen struikelde en kreeg een bult op het hoofd omdat deze dingen zo moeilijk waren om in te lopen. Een van de pantoffels van het andere kind werd meteen opgegeten door onze hond Duke, die helemaal niet van die harige beesten aan hun voeten hield .
Deze inhoud is gemaakt en onderhouden door een derde partij en geïmporteerd op deze pagina om gebruikers te helpen hun e-mailadressen te verstrekken. Mogelijk vindt u meer informatie over deze en soortgelijke inhoud op piano.io Advertentie - Lees hieronder verder
