Rampstuk

Disasterpiece

Mijn meiden hebben deze taart vorige week gemaakt. Ik had een roodfluwelen cake met laagjes gemaakt en was net klaar met het afwassen van mijn cakevormen toen ze terugkwamen van het vee met Marlboro Man en hun broers.

WIJ willen een taart bakken! gilden de meisjes.

Ga rechtdoor , Ik zei. Ruim het gewoon op als je klaar bent .

Toen greep ik het taartvoetstuk met mijn roodfluwelen cake, pakte de grootste vork die ik kon vinden en trok me terug in mijn slaapkamer zodat ik het hele ding in vrede kon opeten.

Twee uur later was ik helemaal volgepropt en probeerde ik de rode kleurstofvlekken rond mijn mond weg te vegen toen ik op mijn slaapkamerdeur hoorde kloppen.

Mama ! zeiden de meisjes. Kom kijken naar ons rampstuk disaster !

Dat is wat ze zeiden.

En dat is precies wat het was. Een gele cake met een vleugje citroensmaak ... en een romige citroenbotercrème, vakkundig gemaakt door mijn meisjes.

Ze versierden de bovenkant met een van mijn zandkoekdesserts van vorige week. Het rilde en had last van bevriezing in mijn vriezer, en het moest worden gebruikt.

De taart zou een meesterwerk zijn geweest.

Alleen vergaten ze de taartvormen in te vetten en te bebloemen.

Een klein detail met zulke gigantische gevolgen.

En het punt is, ze waren niet in het minst ontmoedigd. Ze schraapten de laatste kruimels van de vastzittende cake uit de twee pannen van 30 cm, smolten alles weer samen en decoreerden het alsof er niets ter wereld aan de hand was. En in plaats van teleurgesteld te zijn bij het zien van de gebroken cake met druipend glazuur, kozen ze ervoor om het te zien als de gebakversie van de Hoover Dam. En de dam is gebarsten en het water gaat naar het dichtstbijzijnde dorp. En we kunnen maar beter opschieten en de rivier opeten voordat veel onschuldige mensen omkomen.

Ik hou van de manier waarop mijn meisjes denken.

(Maar wacht ... zijn er dorpen in Nevada?)