Bottom Hanging Down
Films beheersen mijn leven. En Dances With Wolves liet een onuitwisbare indruk achter. Ik hou zo veel van die film. De muziek. Het landschap. De strijd. Het verhaal.
Ik hou van de personages.
gebed tot Sint-Christoffel voor reizen
Schoppende Vogel. Oh, wat hou ik van Kicking Bird.
Staat met een vuist.
Wind in Zijn Haar.
Glimlacht veel.
Dansen met wolven.
Onderkant naar beneden hangend.
Films. Ze hebben mijn denken altijd diepgaand gedicteerd. Ik pas ze toe op alle situaties van het leven; Ik kan het gewoon niet helpen.
Aan de andere kant heb ik het vredesverruimende mysterie van Stands With a Fist's schouderlange, gelaagde kapsel nog steeds niet opgelost. Ik schreef er al over in 2006 en ik word er nog steeds door geplaagd. Ik ben nog steeds boos. Ik weet dat sommigen hebben gesuggereerd dat ze haar haar zou knippen omdat ze rouwde om de dood van haar man, maar ik geloof het niet. De lagen zijn te symmetrisch, het plagen te perfect, en het schreeuwt begin jaren negentig.
Kevin was de regisseur. Waarom deed hij niets? Waarom greep hij niet in?
Het is misschien het enige dat me scheidt van echt geluk.
Maar de laatste kreten van Wind in His Hair om Dances With Wolves verlossen het allemaal voor mij:
Dansen met wolven! … Dansen met wolven! … Ik ben wind in zijn haar! … Zie je dat ik je vriend ben!? … Zie je dat je altijd mijn vriend zult zijn!?
Tjonge, is die scène een moordenaar. Het is een van de grote tranentrekkende scènes aller tijden.
Ik zit te huilen aan mijn bureau op een donderdagochtend.
Deze inhoud is gemaakt en onderhouden door een derde partij en geïmporteerd op deze pagina om gebruikers te helpen hun e-mailadressen te verstrekken. Mogelijk vindt u meer informatie over deze en soortgelijke inhoud op piano.io Advertentie - Lees hieronder verder
