Dinsdagvignet #2: Spooky

Tuesday Vignette 2 Spooky



Ontdek Uw Aantal Engel

Tegen het begin van de zomer is het gebruikelijk om rond onze ranch sproeivliegtuigen in de lucht te zien. Deze vliegtuigen werpen strategisch belangrijke herbiciden op gebieden rond onze ranch om te voorkomen dat onvriendelijk onkruid het kwaliteitsgras overneemt, en hoewel we niet elk jaar onkruid wieden, is er altijd iemand in de omgeving die dat wel doet. Dit is allemaal goed en wel, maar iemand moet het uitleggen aan onze wilde paarden, die vrijwel denken dat ze onder vijandelijke aanval staan ​​terwijl de vliegtuigen in het gebied zijn. Arme baby's.




Maar de paarden beginnen niet te drinken. Ze slikken geen pil. Ze slaan elkaar niet in elkaar, worden niet chagrijnig of verstoppen zich niet onder hun dekens. Ze rennen gewoon; zo gaan ze om met de stress. Ze rennen en rennen en rennen. En dan rennen ze weer. Het is het enige wat ze weten te doen.




Omdat het geluid van de vliegtuigen ambient is. Wacht. Is omgeving een woord? Dat is een ander woord dat ik de hele tijd gebruik, en ik heb nooit echt de moeite genomen om op te kijken. Hoe dan ook, wat ik probeer te zeggen is, het geluid is in de verte, in de omgeving, en de paarden rennen niet direct van de vliegtuigen. Ze zelden zelfs zien de vliegtuigen. Ze rennen gewoon weg van het verre geluid. En de vreemde trillingen die het veroorzaakt.


De paarden wennen er na verloop van tijd wel aan. Dit is ongeveer het vijfde jaar dat ze hiermee te maken hebben gehad, dus het rennen is iets minder gek, een beetje minder manisch. Het eerste jaar konden de paarden schoon door een omheining rennen. Laten we zeggen dat we daar slecht op voorbereid waren.




Ze zijn dus flink gekalmeerd. Nu rennen ze gewoon. En ik denk dat ze diep van binnen weten dat de commotie snel voorbij zal zijn.

Bovendien is het gewoon dolle pret om in de wei te staan ​​terwijl al deze opwinding gaande is.

Want tussen het zoemen van de vliegtuigen in de verte... en de donderende hoeven van de wilde paarden... als ik mijn ogen sluit, voel ik me eigenlijk alsof ik in een vreemde combinatie van de burgeroorlog en de Tweede Wereldoorlog zit.

En het is een heel gaaf gevoel.

Deze inhoud is gemaakt en onderhouden door een derde partij en geïmporteerd op deze pagina om gebruikers te helpen hun e-mailadressen te verstrekken. Mogelijk vindt u meer informatie over deze en soortgelijke inhoud op piano.io Advertentie - Lees hieronder verder