De realiteit van het leven op een ranch

Realities Ranch Life

In het land zijn er slechts bepaalde realiteiten waarmee men onder ogen moet zien. Lekke banden, bijvoorbeeld. Water- en elektriciteitsstoringen, voor een ander. Mest - nou, dat is duidelijk. Het is overal. De lijst gaat maar door.

Een andere koude, harde realiteit van het leven op een ranch is dat honden nooit schoon zullen zijn - in ieder geval niet zoals stadshonden. En oké, in ons geval niet helemaal niet als stadshonden. Onze honden zijn scharrelhonden en hebben de vrije loop, en het zijn inderdaad blije, blije honden. Maar dat betekent ook dat ze de neiging hebben om in modderpoelen te zwemmen, onder de zaden te komen van rennen in het hoge gras... en botten en karkassen in de natuur te vinden. En soms komen die botten (en karkassen) terecht in onze tuin, op onze veranda, in ons leven.

Soms vergeet ik deze realiteit echter als het om Charlie gaat. Hij is heel erg een mens voor mij, en ik verlies vaak het feit uit het oog dat hij een hond is, het kan hem niet schelen hoe hij ruikt, het kan hem niet schelen wat hij eet en hij heeft geen verantwoordelijkheidsgevoel tegenover zijn medemens mensen. Ik bedoel voor mensen. Dus als ik de oude Charles het huis binnen zie lopen en hij ziet er allemaal schattig en hangend en knuffelig en slap uit, blokkeer ik plotseling alles waarvan ik weet dat het waar is over landhonden. Ik pak hem op en leg hem op mijn borst voor een late middagdutje. Ik wrijf over zijn oren en speel met zijn kaken en nestel me er knus in als een insect in een kleed. Ik zucht en denk dat niets op aarde beter is dan dit - het is alleen ik en mijn hond, mijn trouwe, mooie hond, precies zoals het leven zou moeten zijn.

En dan word ik de volgende ochtend wakker, kijk uit het raam en zie hem comfortabel op onze veranda liggen, tevreden aan een been knagen.

En ik ga nog een douche nemen.

Liefde,
Ree Drummond
Auteur van kinderboeken