Early Morning Drive
noveen tot heilige familie
Ik zit vanmorgen in de auto en maak een ritje met Marlboro Man. De zonsopgang is prachtig en de heuvels zijn mistig, en ik ben klaar om dit nieuwe jaar op gang te brengen, schat!
Weet je nog dat ik vorige week vertelde dat onze stroom uit was? Nou, het duurde ongeveer 48 uur voordat de lijnwachters, God zegene hun doorzettingsvermogen, eindelijk de palen weer omhoog hadden en alles gerepareerd. We gingen allemaal zitten en genoten ervan om de lichten aan te doen, de thermostaat in te stellen, popcorn voor de magnetron te maken en alle kleine gemakken van het leven die elektriciteit nodig hebben ... en dan raad je nooit wat er is gebeurd. Ons water is op! Zoals in, we draaiden de kranen open en ze waren droog als een bot. Het lijkt erop dat ons landelijke watersubstation werd getroffen door een ernstige stroomstoring en ze hadden dagenlang geen manier om water naar klanten te pompen.
Het was een hilarische ontwikkeling.
Behalve dat het niet zo grappig was.
Ons water is tijdens mijn jaren op het land een paar keer uitgevallen, inclusief dat raam van vier maanden toen mijn meisjes baby's waren en ik de bijnaam Pioneer Woman verdiende door water naar ons huis te slepen en het op het fornuis te verwarmen voor afwaswater en baden. Op verschillende momenten, om verschillende redenen, hebben we de jaren daarna een dag of twee zonder water moeten zitten. Het is dus niet zo dat dit iets nieuws is. Maar ik realiseerde me iets tijdens deze meest recente waterloze stint, die ongeveer 72 uur duurde. En hier is het.
Ik ben roestig geworden! Of misschien ben ik moe geworden. Of misschien ben ik gewoon oud geworden. Maar om de een of andere reden vond ik het deze keer absoluut niets leuks om zonder water te zijn. Zelfs toen onze stroom uitviel, kon ik er een beetje vreugde aan ontlenen: we moesten ons verzamelen rond de open haard en samen kruipen, lachen en verhalen vertellen en zingen, zij het onlogisch. Maar geen stromend water? Nou, het is gewoon niet charmant. Je kunt niet koken omdat je niet kunt schoonmaken, en je kunt niet oppeppen omdat je niet kunt douchen, en je moet je Basset Hounds kommen geven met - wacht erop - flessenwater, dat alleen maar dient om verder op te blazen hun toch al enorme gevoel van recht. Hoe zullen ze ooit weer water op kamertemperatuur drinken? Ze geven nu de voorkeur aan hun aqua met een klein beetje chill. Diva's!
Maar nu is alles goed. Zaterdag rond het middaguur, zomaar, begon het leven rijkelijk uit onze kranen te stromen en kwam alles weer goed.
Ik ben nog nooit in mijn leven zo opgewonden geweest over het geluid van doorspoelende toiletten. Het was een symfonie voor mijn ziel!
Liefde,
De roestige pioniersvrouw
