Frontier Follies: De paarden achtervolgen

Frontier Follies Chasing Horses



Ontdek Uw Aantal Engel

Opmerking: ik ben bijna tien jaar getrouwd met een veeboer en ik heb nog steeds geen idee als het gaat om vee, paarden en landbouw in het algemeen.



Dat gezegd hebbende, ik vind het nog steeds leuk om als vrijwilliger de paarden van mijn man de schuur in te jagen op de avonden voordat hij vee laat werken. Het bespaart hem 's ochtends tijd en ik voel me nuttig, de moeite waard en relevant (alsof het baren van vier van zijn kuiten niet genoeg was). Het is ook een relatief eenvoudige, ongecompliceerde ranchactiviteit met een duidelijk doel: uitgaan de wei in. Vind de vijf paarden. Begeleid ze naar de schuur voor de nacht. Een makkie, toch?

Laten we gisteravond eens kijken: ik spring op de vierwieler. Het duurt vijf minuten om hem te starten, omdat ik me niet kan herinneren hoe ver ik de chokehendel moet uittrekken, en als hij eenmaal start, stopt hij zeven keer voordat ik hem eindelijk uit de garage haal. Ik zeg vier keer onzin.

Vervolgens moet ik de paarden daadwerkelijk lokaliseren. Ik kan in twee richtingen vertrekken. Ik kies de verkeerde weg, tien minuten rijdend door de lege wei. Ik zeg verdomme en draai me om.



Ik vind ze eindelijk. Ik rijd beleefd naast de paarden en ze staren me aan alsof ik een nerd ben op een schoolfeestje. Zij zijn de populaire kinderen en ik ben de spazoïde, en dat weten ze. Ze beginnen bij me weg te lopen. Ik versnel en stop. Ik zeg shit.

Ik laat de vierwieler weer starten en rijd in de richting van de schuur, in de hoop dat ze me volgen. ' Kom op jongens !', Ik smeek. Ze staan ​​en staren. ' Jullie klootzakken ,' mompel ik. Ze lachen me inmiddels uit. Ik begin te tikken. Ik draai me om en maak een enorme cirkel rond de billen van de paarden. Ik vloer het, met de bedoeling ze te laten schrikken tot onderwerping. Drie gaan naar rechts, twee gaan naar links, en ik spreek een ongepaste zin uit met het woord ' moeder '.

Het wordt inmiddels donker. Ik besluit terug te gaan naar het huis om Marlboro Man te vertellen dat het niet mag, zodat hij genoeg licht heeft om het zelf te doen. Halverwege terug naar huis verander ik echter van gedachten. ALS HEL geef ik het op. ALS HEL Ik zeg hem dat ik zijn stomme, gemene paarden niet naar de stomme, gemene schuur kon krijgen. Ik draai om.



Ik rijd naar de schuur, vul een emmer met haver en ga terug naar de zeuren. Alleen deze keer neem ik een alternatieve route door een ander weiland. Het gras is anderhalve meter hoog en ik heb mijn Teva-sandalen aan, dus elke keer als een grassprietje tegen mijn tenen strijkt, schreeuw ik het uit, zeker wetend dat een cobra me heeft gebeten.

Zolang de logica de overhand heeft, raak ik er ook van overtuigd dat er een seriemoordenaar, of op zijn minst een trol, in het gras op de loer ligt, wachtend tot ik voorbij rijd zodat hij mijn enkels kan grijpen. Ik wil ineens mijn mama.

Ik zie de paarden weer. Ik benader ze, stap uit het voertuig, houd de emmer haver omhoog en zeg met een aangename stem tegen de paarden dat ik hun lef haat en dat ze alsjeblieft hun lelijke billen hierheen kunnen halen en me naar de schuur kunnen volgen?

De haver werkt en ze komen op mij af. Ik stap weer op de vierwieler en geef gas. Ze stoppen. Ik stap achteruit en stap van de vierwieler af. ' Kom op jongens !' Ze staren. Ik duw met geweld mijn hand in de emmer en roep: ' Kom op, dikke reuzen! Is dit wat je wilt ?' Ze dwalen erheen en eten om de beurt haver uit mijn hand. Hun monden zijn zacht en fluweelachtig.

Ik spring terug op de auto en geef gas. De paarden stoppen. Eindelijk, met een uitgestrekte arm, houd ik de emmer aan de linkerkant van het voertuig vast en schud hem constant terwijl ik rijd. Mijn arm krampt van de pijn. De paarden volgen me een halve mijl naar de schuur, waar ik ze een trog vol haver geef en ze opspeld voor de nacht. Ik geef ze allemaal een semi-vriendelijk klopje, zeg ' Welterusten, klootzakken ', en tik een van hen op mijn achterste terwijl ik wegloop. ' Haha,' I denk. 'Ik heb het hem echt laten zien.'

Ik kan mijn linkerkant niet voelen terwijl ik mezelf het huis in sleep en besluit de belofte die ik mezelf heb gedaan om op de Stairmaster te gaan, te vergeten. Marlboro Man kijkt op van zijn boek en vraagt: ' Nou, heb je ze gekregen?'

Ik trap nonchalant mijn Teva's af, plof neer op de bank en zeg: ' Ja. Geen probleem '

Deze inhoud is gemaakt en onderhouden door een derde partij en geïmporteerd op deze pagina om gebruikers te helpen hun e-mailadressen te verstrekken. Mogelijk vindt u meer informatie over deze en soortgelijke inhoud op piano.io Advertentie - Lees hieronder verder